Na miłość nigdy nie jest za późno , 1969

LIPIŃSKI Eryk
Postać legendarna i kultowa. Karykaturzysta, satyryk, dziennikarz, grafik, autor plakatów i ilustracji książkowych, tekstów kabaretowych i felietonów, książek o historii karykatury i rysunku satyrycznego, kolekcjoner, twórca Muzeum Karykatury w Warszawie. Inicjator, komisarz i uczestnik I Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie (1966 r.). Inicjator powstania i pierwszy prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury (SPAK). Jako karykaturzysta zadebiutował w tygodniku „Pobudka” w roku 1928. W 1935 roku wraz ze Zbigniewem Mitznerem założył tygodnik satyryczny „Szpilki”, którego redaktorem naczelnym był w latach 1935-1937 i 1946-1953.
Współpracował jako rysownik, ilustrator i grafik z czasopismami: „Szpilki” (projekt winiety, serie: „Jak wyglądałaby Gioconda, gdyby malowali ją…”, „Stylowe fotele”, „Cechy Polaków”, „Siedem grzechów głównych”, „Przysłowia polskie”, rubryka „Zefirek historii”), „Mucha”, „Przekrój” (cykle: „Przygody Otka”, „Jaka to postać historyczna?”, „Jaka to postać literacka?” - z Otto Axerem i jego psem, jamnikiem Taxi w rolach głównych, „Człowiek stwarza samego siebie”), „Karuzela”, „Literatura” (cykl „Pisarze polscy”), „Kurier Polski” (felietony „Zdaniem pesymisty”), „Polityka”, „Przegląd Kulturalny”, „Panorama”, „Zwierciadło”, „Polska”, „Stolica”, „Świat”, „Świerszczyk” (projekt winiety), „Przyjaciel” (projekt winiety), „Trybuna Ludu” (m.in. plakaty), „Express Wieczorny” oraz z wydawnictwami: „Czytelnik” (m.in. Biblioteka Satyry i Biblioteka „Szpilek”), „Iskry” (m.in. Biblioteka Stańczyka), Wydawnictwo Poznańskie, Wydawnictwo Literackie, Instytut Wydawniczy „PAX”, Krajowa Agencja Wydawnicza, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, RSW „Prasa - Książka-Ruch” (Kalendarze „Szpilek”).
Laureat wielu nagród artystycznych (Złota Szpilka – 1966, Złota Szpilka z Wawrzynem - 1972)i odznaczeń Państwowych. Był autorem projektów scenografii dla telewizyjnych kabaretów Olgi Lipińskiej „Miks” (1963 r.) i „Delikatesy” oraz dla Teatru Ateneum w Warszawie (występował również na scenie). Przez 10 lat, od 1965 do 1975 r., był związany z kabaretem „Dudek”, dla którego pisał teksty
(m.in. skecz „Przyjęcie”), tworzył projekty scenografii i oprawy graficznej (plakaty, okładki płyt). Występował również jako konferansjer
koncertów Marii Koterbskiej, „Podwieczorku przy mikrofonie” oraz rozrywkowych programów telewizyjnych („Parada kłamców i blagierów”).
Prywatnie – mąż Anny Gosławskiej-Lipińskiej (Ha-Ga) i później, aż do chwili swojej śmierci – Maruszki Lipińskiej z domu Borowicz. Ojciec Zuzanny Lipińskiej i Tomka Lipińskiego – znanego muzyka rockowego i kompozytora.