Krakowski krytyk sztuki, Adam Warzecha napisał:
"Malarstwo Antoniego Kawałki ma całkiem inne ambicje niż współczesna sztuka, która nie stara się wzruszyć odbiorcy, a tylko go zadziwić, zaszokować, przeciwstawić się jego wiecznym potrzebom, nastrojowi, czy też przedziwnej zgoła potrzebie oglądania tego, co stale nam towarzyszy, ale bywa przecież podług naszego nastroju, widzenia i kreatywności różnorodne, rozmaite... W tym sensie Kawałko jest malarzem tradycyjnym.
Po tym stwierdzeniu nie sposób zapytać: a jakaż to tradycja? Gdzie jej rodowód, czym się posiłkuje? Odpowiedź jest dość prosta. To tradycja malarstwa polskiego, najlepszych jego wzorów i dokonań. Antoni Kawałko równie chętnie po swojemu nawiązuje do polskiego malarstwa wieku XIX, przełomu wieków, jak i do tradycji działających już na profesorskich stołkach kolorystów. Niektóre z jego obrazów urzekają nie tylko rozległym roztoczańskim pejzażem, są i takie, co bliskie są poetyckiej metaforze, symbolowi, który przenosi nas z rzeczywistości realnej ku czemuś, co bliskie jest metafizycznym uniesieniom. No tak, a przecież to widoki dolin, starych chałup, krakowskie zaułki, zdziczałe sady, a nawet znane nam z codziennych wędrówek miejsca, które widujemy w coraz to nowej konfiguracji.
Krakowski malarz ma w sobie nieco widocznej dumy. Czym ona jest powodowana? Myślę, że z pewnością tym, iż jako twórca pozostał niezależnym artystą, a może i tym, że zdaje sobie sprawę z tego, że w jego liczącej około 8 tysięcy obrazów kolekcji znajdują się dzieła, które powinny zdobić muzealne galerie, ale i takie, które chciałby z pewnością namalować raz jeszcze, i jeszcze... Antoni Kawałko mimo, iż wydawać się może malarzem do końca ukształtowanym, a wiec takim, który już wie, co i jak malować, dzień w dzień dość krytycznie patrzy na swoje obrazy. Pewnie dziś malowałby je inaczej, lecz przecież malował je w zupełnie innym czasie. Publiczności jego dzieło podoba się niezaprzeczalnie, ale czy mogą nie podobać się obrazy, które osadzone są mocno w naszej rodzimej tradycji."