Urodził się w 1966 roku, w latach 1990-1995 studiował w pracowni rzeźby prof. Grzegorza Kowalskiego w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Swoje prace prezentował na wielu wystawach w Polsce i zagranicą: między innymi w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (1998), Galerii Peter Kilchmann, Zurych (2002), Galerie für Zeitgönosische Kunst, Lipsk, Fundacji Galerii Foksal, Warszawa (2003), a ostatnio na dużej wystawie retrospektywnej w MIT List Visual Arts Center w Bostonie (2004). Jest laureatem nagrody Fondazione Sandretto Re Rebaudengo Per L’Arte w 2000. Najchętniej używanym przez artystę medium jest film para-dokumentalny, polegający na prowokowaniu niecodziennych sytuacji i niemal laboratoryjnej obserwacji ich rozwoju i rezultatów.
Do jego najgłośniejszych prac należą: „Oko za oko" (1998) - pokazujący niepełnosprawne osoby, którym zdrowi użyczają brakujących kończyn, tworząc osobliwe humanoidalne hybrydy, „Lekcja Śpiewu 2”(2003) - głuche dzieci próbują śpiewać kantaty Jana Sebastiana Bacha w kościele Św. Tomasza w Lipsku, ponosząc spektakularną klęskę a jednak tworząc nowy muzyczny jezyk, „KR WP” (2000) - nadzy żolnierze z kompanii reprezentacyjnej są poddawani regularnej musztrze, pokazując swoją cielesną słabość, „Nasz Śpiewnik” (2003), nakręcony w Izraelu, dokumentacja muzyczno-emocjonalnej pamięci starszych osób, które opuściły Polskę w latach 30. i 40., przypominają sobie piosenki z dzieciństwa, z których większość to patriotyczne utwory, uchodzące za rdzeń polskiej tożsamości narodowej.
Śledzi ułomność, deficyty, niespełnienia oraz wszelkie inne wyznaczniki wykluczenia społecznego. Posługując sie indywidualnym dysfunkcjonalnym ciałem tworzy metafory relacji społecznych w bardziej globalnym wymiarze. W jego pracach napięcie generowane jest poprzez wyjście z ról społecznych albo złamanie przyjętych reguł. Artysta podkreśla społeczne ograniczenia, konwenanse według których akceptowana jest odmienność, stale obecne w naszym życiu kanony estetyczne, kody moralne, i pułapki jakie wiążą się z hegemonią, często błędnie rozumianej, politycznej poprawności.
Publikuje teksty o sztuce w "Magazynie Sztuki", "Kresach", katalogowych wystawach oraz we własnym, ukazującym się regularnie od 1993r. czasopiśmie "Czereja".