Zamek obronny wzniesiony został w Janowcu dla Mikołaja Firleja na początku XVI w., a następnie przebudowany jeszcze w tym samym wieku na utrzymaną w konwencji manierystycznej rezydencję zamkowo-pałacową przez architekta Santi Gucciego. Kolejne prace architektoniczne zmierzajace do jego rozbudowy przydały mu w wystroju i dekoracjach wnętrz cech baroku (w połowie XVII w. powstała barokowa kaplica na dziedzińcu) i rokoka. Poczynając od pierwszych lat XIX w. zamek niszczał, by w rezultacie zmienić się w ruinę. Prace konserwatorskie podjęto w 1988 r., przy czym zatosowane w Janowcu działania miały w Polsce charakter nowatorski - pozostawiono bowiem znaczne partie budowli jako tzw. trwałą ruinę, natomiast pozostałe zrekonstruowano, odtwarzając nie tylko architektoniczną, ale też, po raz pierwszy, kolorystyczną dekorację murów zamkowych (barwne pasy i figury halabardników na elewacji budynku bramnego i skrzydła zachodniego). Właśnie jako przykład zastosowania niekonwencjonalnych pomysłów i metod konserwatorskich, których efekty wywołują różne opinie - od zachwytu do potępienia - zamek w Janowcu niewątpliwie wart jest obejrzenia. Odbudowane pomieszczenia przeznaczone są na ekspozycje dotyczące historii zamku i jego konserwacji oraz rozwoju sztuki obronnej, zaś kilka komnat, w których odtworzony został wystrój z XVII i XVIII w. - na muzum wnętrz zamkowych.
W 16-hektarowym parku otaczającym zamek utworzono skansen, w skład którego wchodzą zabudowania dworskie i folwarczne przeniesione z lubelszczyzny: barokowy dwór drewniany z 1760 r., spichlerz, lamus z wozownią, domek oficjalistów. Przy dworze, w którym mieści się ekspozycja wnętrz (zrekonstruowano wyposażenie sieni, salonu, jadalni, pokoi pani i pana domu, biblioteki), założony został ogród, podjazd z gazonem, ścieżki spacerowe, wybudowano też bramę wjazdową z portiernią i kapliczkę. W spichlerzu znajduje się wystawa etnograficzna (sprzęty gospodarstwa domowego, stroje ludowe, wyroby rzemiosła).