Portret pana R., 1919 r.

Prace Abrahama Ostrzegi, swego czasu jednego z najbardziej kontrowersyjnych artystów żydowskich, pojawiają się na rynku antykwarycznym rzadko. Większość stworzonych przez artystę małych form rzeźbiarskich została zniszczona w czasie II wojny światowej i znany jest on głównie dzięki realizacjom sepulkralnym, które przetrwały w Łodzi i Warszawie. Portrety i popiersia stanowiły jednak w twórczości rzeźbiarza bardzo ważny temat i to właśnie dzieła tego typu wystawiał on najczęściej w stołecznej Zachęcie i na wystawach żydowskich towarzystw artystycznych. "Portret Pana R." jest jedyną znaną dziś wersją wystawianego w Zachęcie w 1917 roku popiersia. Powstał we wczesnym okresie twórczości Ostrzegi i oscyluje wokół formuły portretu psychologicznego typowego dla sztuki Młodej Polski. Ostrzega niewątpliwie znał podobne "intensywne" portrety dłuta Xawerego Dunikowskiego, Konstantego Laszczki, czy Henryka Hochmana. Chociaż nauczycielami artysty byli w okresie pracy nad "Portretem Pana R." Henryk Kuna i Edward Wittig, w jego rzeźbie trudno dopatrzeć się typowego dla profesorów klasycyzującego zacięcia. Intuicja twórcza, która kierowała artystą zbliża go przede wszystkim do wczesnych prac Dunikowskiego.
Artystyczna biografia Abrahama Ostrzegi rozpoczyna się jak bajka z żydowskiego sztela. Przyszły rzeźbiarz przyszedł na świat w tradycyjnej rodzinie żydowskiej w położonym na wschód Warszawy Okuniewie. Jego ojciec "trochę malował, wycinał zdobne lwami i lampartami tablice z tekstami modlitewnymi do domów nauki". Początkowo " podobnie jak Henryk Kuna " Ostrzega kształcił się na rabina. Wiadomo, że jako nastolatek rzeźbił figurki w drewnie i kilka z nich posłał do jerozolimskiej szkoły artystycznej "Bezalel". Boris Schatz, kierownik szkoły zareagował na nie entuzjastycznie, zaproponował Ostrzedze stypendium i chciał ściągnąć go do Palestyny. Przez nalegania Henryka Kuny z wyjazdu nic nie wyszło i w 1912 Ostrzega rozpoczął studia w jego pracowni. Trzy lata później studiował u Edwarda Wittiga. Wystawiać zaczął jednak jeszcze przed rozpoczęciem formalnej edukacji. W 1910 roku można było oglądać duży zespół jego prac w Zachęcie, w której, aż do 1939 roku regularnie prezentował swoje kompozycje. Ostrzega był również związany z żydowskimi organizacjami artystycznymi i życiem artystycznym. Współpracował z Związkiem Literatów Żydowskich w Warszawie, współtworzył Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk. Ważnym polem aktywności rzeźbiarza była rzeźba sepulkralna. Na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie zachowało się ponad 60 prac Ostrzegi, które w twórczy sposób rozwijają tradycyjne macewy i nadają im charakterystyczną modernistyczną formę. W nagrobkach artysta nawiązywał niekiedy do sztuki Mezopotamii i Egiptu, częściej to tradycyjnej europejskiej ikonografii żałoby. Nowatorskie i ekspresjonistyczne formy oraz łamanie tradycyjnego zakazu figuracji sprawiły, że Ostrzega w kręgach postępowych żydów zdobył uznan ie, ale naraził się na wrogość ortodoksów. Artystę wielokrotnie zmuszano do zmiany już wykonanych nagrobków i uszkadzano jego dzieła. Oprócz sarkofagów i rzeźb wolnostojących, które przetrwały wojnę, artysta jest znany ze swoich projektów pomnikowych (m.in. pomniku Ludwika Zamenhoffa dla Białegostoku). W latach 30. wraz z Władysławem Weintraubem, prowadził Atelier Zdobnictwa Artystycznego przy ul. Mylnej 9a. W czasie wojny Ostrzega przebywał w getcie. Początkowo pracował jako dekorator w sali recepcyjnej gmachu Gminy Żydowskiej. Później, z grupą innych żydowskich artystów pracował w założonej przez Władysława Weintrauba fabryce wyrabiającej osełki. Zginął w Treblince w sierpniu 1942.