Aleksandra Waliszewska - Salon Sztuki 49

Każda kolejna wystawa malarstwa Aleksandry Waliszewskiej to przyjemność dla licznego grona miłośników jej malarstwa. Autorka uważana jest słusznie za jedną z najoryginalniejszych artystek młodego pokolenia. Jest doceniana zarówno przez krytyków, jak i przez publiczność. Artystyczną dojrzałość osiągnęła będąc jeszcze na studiach, a sukcesem stały się już jej pierwsze wystawy, realizowane przed ukończeniem Akademii. Kolekcjonerzy podkreślają, że jej malarstwo to połączenie najwyższej jakości, mądrości i prostoty. Wystawy Waliszewskiej sprzedają się w całości, często jeszcze przed otwarciem, a najpóźniej w trakcie wernisażu. Autorka niechętnie rozstaje się z pracami, mogłaby sprzedawać dużo więcej, niż faktycznie to robi, i choć podkreśla, że nie jest to żadna strategia, to jednak trudności z pozyskaniem jej obrazów dodatkowo podnoszę ich wartość. 

Waliszewska swoje ekspozycje przygotowuje starannie, prezentując nowe prace, po których widać, że jej sztuka ewoluuje, powoli, ale konsekwentnie, mówiąc ogólnie w kierunku pogłębionego psychologizmu. Wystawa w Salonie Sztuki 49 to pokaz kilku najnowszych obrazów olejnych i kilku gwaszy, choć w zestawie znalazły się także pojedyncze prace, które warszawska publiczność mogła już oglądać na innych prezentacjach. 

Aleksandra Waliszewska często maluje siebie, bo jak sama mówi, nie lubi pracować z modelem. Obce osoby w pracowni przeszkadzają jej podczas malowania. Dlatego w jej twórczości znajdziemy wiele autoportretów: ewidentnych i domyślnych, często stylizowanych lub symbolicznych. Tworzy także wielopostaciowe kompozycje figuratywne, w których dla aktu lub grupy postaci tłem staje się bliżej nieokreślone wnętrze, przypominające - bardziej klimatem niż architekturą - antyczny gimnazjon lub renesansowa bazylikę. Znakiem rozpoznawczym malarstwa Waliszewskiej jest doskonała technika zaczerpnięta z płócien wielkich mistrzów malarstwa dawnego. Warsztatowa sprawność to nie jedyne z nimi pokrewieństwo. Także wybór tematów klasycznych: portretu, aktu czy kompozycji rodzajowej. Wśród prezentowanych w Salonie Sztuki 49 prac odnajdziemy takie, które są echem klasycznych typów ikonograficznych. Aby nie szukać daleko „Dziewczyna z lalką” wygląda jak renesansowe Madonny, a niektóre akty przywodzą na myśl rzeźby antyczne. 

Ewolucja malarstwa Waliszewskiej od lat kilku zmierza w kierunku coraz większego uproszczenia figury ludzkiej. Nie jest to jednak schematyzacja, a odarcie z ozdobników, wszelkiej ponętności i erotycznej atrakcyjności, którą miały jeszcze jej pierwsze płótna. To zubożenie cielesnej bujności przenosi akcent na wyraz psychologiczny portretów i autoportretów, a także aktów, w których nagość jest symboliczna, a postawa modeli skłania do myślenia o lękach i niepewności, a także samotności, w jakiej często żyjemy obecnie. 

Artystka umiejętnie łączy tradycję i nowoczesność, dystansując się do sztuki współczesnej, podkreślając swoją niezależność od mód, a pozostając wierną kreacji własnej, oryginalnej i wyjątkowej. Mimo konsekwentnie wypracowanego stylu unika autopowtorzeń, mimo osiągniętego sukcesu pracuje wytrwale. Nie boi się ewolucji w swoim malarstwie i nie chce odcinać kuponów od raz zaaprobowanego przez kolekcjonerów i krytyków stylu.