Andrzej Popiel - wystawa w Galerii TEST

Wystawa Andrzeja Popiela zatytułowana „Piękno w różnorodności” faktycznie skomponowana została w taki sposób, aby pokazać jak najpełniej wszechstronne zainteresowania artysty i mnogość technik, w jakich realizuje swoje prace. Popiel zajmuje się grafiką, ilustracją książkową, projektowaniem graficznym, malarstwem, tworzy instalacje i formy przestrzenne. Ekspozycja prezentuje prace artysty z ostatnich lat. 

Twórczość Popiela nosi silne piętno publicystyki. Autor zabiera w swoich pracach głos na tematy bieżące - polityczne i społeczne - nie pozostaje obojętny wobec wydarzeń w kraju, mocno przeżywając aktualia, ale i wiele tematów czerpiąc z historii, czy wręcz mitologii tradycji narodowych. 

Uważa, że terminy „sztuka zaangażowana” i „sztuka publicystyczna” są mało szczęśliwie - źle kojarzą się odbiorcom: wyłącznie z publicystyką i propagandą. Niemniej, idzie na kompromis i godzi się, aby jego twórczość nazywać zaangażowaną. Jest nią ona bez wątpienia, choć w krytyce sztuki sam termin „sztuka zaangażowana” identyfikowany jest z zupełnie innym rodzajem dzieł. Twórczość Popiela należałoby określić raczej mianem sztuki narodowej o wyrazie neomatejkowskim. 

Artyście nie sposób odmówić sprawności warsztatowej, co zauważalne jest zwłaszcza w grafikach. We wszystkich natomiast pracach widać, że autorowi towarzyszy horror vacui. Bez względu na to, czy są to obrazy, obiekty czy prace graficzne, charakteryzuje je ogromna mnogość szczegółów i ekonomiczne wykorzystywanie przestrzeni. Ponieważ każdy element kompozycji ma znaczenie dla narracji dzieła i jego symboliki, to prace Popiela układają się w trudne do rozszyfrowania, a przez to męczące rebusy, świadczące o tym, że autorowi trudno zdobyć się na syntezę. 

W wypowiedzi zamieszczonej w katalogu wystawy autor podkreśla, że dąży do zachowania równowagi pomiędzy formą a treścią, a sukces na tej drodze zapewnia mu stosowanie formuły szeroko pojmowanego realizmu. Obcowanie z eksponowanymi w Teście pracami Popiela prowadzi jednak do wniosku, że forma musiała w nich ustąpić przed treścią, która okazała się tu dominująca.