Anna Powierża - fotografia - Coffee Karma

Są takie knajpki, w których wiele się dzieje. Stanowią nie tylko miejsce, gdzie można napić się kawy, ale także zobaczyć dobrą wystawę czy spotkać znajomych, którzy uprawiają podobne hobby. Taką kawiarnią z duszą, osobowością i programem jest warszawska Karma. Od kilkudziesięciu już miesięcy jest adresem pod którym spotyka się między innymi warszawska młodzież fotografująca, bo do fotograficznych szkół i agencji blisko, kawa najlepsza, kanapki świetne, a na ścianach zawsze wystawa, zazwyczaj fotograficzna, i jeśli nie wybitna jeszcze artystycznie, to zawsze świeża w pomyśle. Projektom wystawowym dopinguje tu szefostwo, pozwalając nie tylko powiesić coś na ścianach, ale także zorganizować wernisaż według pomysłu autora. 

Ściany Karmy nie służą wszystkim, trzeba mieć fajny projekt, a najlepiej też coś na jego poparcie. W tym przypadku autorką fajnego projektu jest Anna Powierża, która na poparcie idei wystawy miała prezentacje w miesięczniku Foto, pierwszą z cyklu realizowanego wspólnie z Galeria Artinfo.pl w Fabryce Trzciny pod hasłem „Na progu wystawy”. Młodziutkiej, debiutującej autorce udało się zjednać kliku patronów medialnych i sponsorów, a wernisaż okazał się wieczorem wyjątkowym w klimacie, połączonym z koncertem poezji śpiewanej i recytacjami. Do projektu „Moja pamięć łagodna wyżyna” Ania włączyła i Warszawską Szkołę Reklamy, w której się uczy, i wspierające ją Artinfo.pl, i promujący Fotal.pl, i miesięczniki Foto i Modern Art i radio Jazz oraz współpracującą z Artinfo i Fotalem drukarnię Protea-Taff. Nie ma zwyczaju przytaczać w takich relacjach patronów i sponsorów, ale w tym wypadku warto uczynić wyjątek dla pozytywnego przykładu. Młoda autorka okazała zaradność i siłę przebicia, której brakuje wielu rówieśnikom. I nawet jeśli prezentowany cykl zdjęć jest dopiero „na progu” na prawdę ciekawej fotografii, to Ani determinacja - i artystyczna i organizacyjna - pozwala wiązać z nią duże nadzieje na przyszłość.
Wystawa zatytułowana „Moja pamięć łagodna wyżyna” to cykl zdjęć będący fotograficzną interpretacją poezji Adama Ziemianina, która znana jest szeroko za pośrednictwem piosenek Starego Dobrego Małżeństwa i Wolnej Grupy Bukowina. Anna Powierża sama mówi, że w zdjęciach nie interesuje jej chwytanie chwili czy czatowanie na motyw. Uprawia fotografię kreacyjną, a ten projekt odzwierciedla jej sposób pracy. 

Stara się zacierać granice między malarstwem, grafiką a fotografią i stosować środki malarskie w tworzeniu kadrów. Pasuje do niej, z innej strony absurdalne, określenie: foto-grafik, choć jej zdjęcia nie wiele mają wspólnego z piktorializmem. Autorka ma w sobie wiele determinacji w docieraniu do osób, które ją interesują i w bardzo umiejętny sposób potrafi pracować z modelem, otworzyć go, wzbudzić jego zaufanie i uchwycić pożądany efekt na zdjęciu. Często sama staje się swoją modelką, co nauczyło ją pracy z innymi. 
W jej kreacjach wiele jest teatralności i stylizacji, choć zazwyczaj wykorzystuje najprostsze rekwizyty, zwyczajne pejzaże i niewyszukane wnętrza, a także umiejętnie wybiera motyw przewodni całego cyklu. Niezwykłość buduje światłem oraz dzięki obróbce negatywów, gdyż jej zdjęcia powstają analogowo, a uzyskiwany efekt to owoc umiejętnej konstrukcji kolaży, a nie komputerowej sprawności. 
To, co cechuje Annę Powierżę to duże umiejętności techniczne, determinacja i konsekwencja w prowadzeniu projektu. Totalne zaangażowanie Powieży w to, co robi, i w efekcie tworzenie zdjęć ogromnie emocjonalnych, nie pozostawia widza obojętnym.