Arkadiusz Karapuda - Pomiędzy - Salon Sztuki 49

Wystawa prac Arkadiusza Karapudy to pierwsza ekspozycja z nowego programu Salonu Sztuki 49, jaki przygotowała kurator Magdalena Durda. Wybór wskazuje na kontynuację zainteresowań galerii środowiskiem artystów warszawskich, jednak zdecydowanie z młodszych niż do tej pory roczników. Taki program to słuszna próba sięgnięcia po nowe nazwiska. 

Arkadiusz Karapuda jest jeszcze studentem, obecnie V roku Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jest także asystentem w Pracowni Malarstwa prof. Marka Sapetty na Wydziale Malarstwa macierzystej uczelni. Jest artystą wszechstronnym. Uprawia malarstwo, a także konstruuje obiekty. W malarstwie sięga zarówno po techniki sztalugowe, jak i ścienne. Tworzy kompozycje figuratywne, w których szczególnie interesuje go przedmiot, iluzja przestrzeni, gra z tradycją realistyczną, i gra z widzem - łudzenie oczu. Idąc za wskazaniem tytułu ekspozycji: pomiędzy - w polu zainteresowań autora leżą sytuacje zatrzymane niejako w pół kroku, pomiędzy ruchem a stagnacją, w półotwartych drzwiach, między figuracją a abstrakcją. Wybierane przez Karapudę tematy są więcej niż zwyczajne: krzesła, drabiny, dziecięce zabawki nie niosą w sobie żadnej tajemnicy. Tylko ich wyabstrahowanie w przestrzeni stwarza efekt obcości. Ślady ludzkiej egzystencji stanowią tu jedynie pretekst do malarskiego potraktowania tematu, zastosowania gry barw, rozłożenie i skomponowania brył. W malarstwie Karapudy zwraca uwagę dbałość o warsztat. To, przynajmniej częściowo, wynik fascynacji malarstwem wielkich mistrzów wieków minionych: Piera della Francesca, Caspara Davida Friedricha i Giorgio Morandiego. 

Na wystawie, obok malarstwa, znalazły się obiekty przestrzenne. Także ich cel to oszukanie naszej percepcji, jak również zabawa i dowcip. W obiektach widać, po raz kolejny, fascynację Karapudy procesem ruchu, zmiany i efektami opartowskimi. Mniej przekonywujące niż malarstwo, ale także z założenia mniej poważne, stanowią ciekawe doświadczenie dla widza, zwłaszcza we wnętrzu Salonu, w którym duże powierzchnie luster zniekształcają przestrzeń niestandardowej w planie galerii, ozdobionej staroświeckim oświetleniem rodem z różnych stylistyk, które w zestawieniu z twórczością malarza tworzą dość absurdalną rzeczywistość.