Barbara Zambrzycka-Śliwa - wystawa rzeźby

Barbara Zambrzycka-Śliwa nie ukrywa, że bardzo bliska jest jej przyroda. Co za tym idzie - jej rzeźby są silnie osadzone w naturze, można powiedzieć - na wiele sposobów. Po pierwsze - same wyglądają jak natura, wszak wykorzystywane do ich powstania pnie drzew, w mniej lub bardziej surowym stanie, sprawiają wrażenie "żywego pomnika przyrody". Po drugie - nie ma chyba dla nich lepszego miejsca niż naturalne otoczenie parku, lasu, ogrodu. Po trzecie wreszcie - odnoszą się do problemu jakim jest współistnienie cywilizacji z przyrodą, a przede wszystkim ingerencja człowieka w naturę.
Obecnie prace jej, wraz z równolegle wystawianymi dziełami Wojciecha Fangora i Adolfa Ryszki podziwiać można w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
Ponad stuletni park im. Józefa Brandta, stwarza doskonałą przestrzeń ekspozycyjną dla rzeźb Barbary Zambrzyckiej-Śliwy. Jej dzieła, wkomponowane w tę naturalną scenerię tworzą zeń integralną całość, stanowiąc jej część. Wrażenie to wzmaga materiał, z których rzeźby są wykonane - a więc wspomniane już wcześniej pnie drzew. Co więcej, to pnie drzew z parku w Orońsku właśnie, powalonych przez wichurę i siły przyrody. Z jednej strony pokonane, z drugiej - odrodzone, ponieważ szansę powtórnego życia w innej rzeczywistości daje im rzeźbiarka. 
Ekspozycję zatytułowaną "Gdzie jesteś? Porozmawiajmy o naturze" tworzą trzy cykle: Kapliczki (zwane też Powierzenia), Autostrady: "Art OZ" i "Art Jazz", oraz "Gdzie jesteś?". Wszystkie łączy ten sam materiał wykonania oraz refleksja na temat problemów niesionych przez cywilizację i jej konsumpcyjny charakter.
"Gdzie jesteś?" to rozmowy o niepokojach i zagrożeniach. O szukaniu w sercu... O drodze każdego człowieka... O zdecydowaniu... Zaczynając od samego siebie. Nie zajmując się wyłącznie sobą. Tu, gdzie jesteśmy..." - mówi artystka.
Niektóre z rozłupanych pni mają wnętrza pokryte płatkami złota. Potężne, tchnące siłą i spokojem, sprawiają wrażenie Złotych Katedr. Inne zdobią wycięte w korze "okna" przypominające kształtem wizerunki Matki Boskiej z Dzieciątkiem, przez które prześwieca złoto pokrywające wnętrze wydrążonego pnia. Przy tych właśnie "oknach" zwiedzający mogą złożyć swoje powierzenia, czyli zapisane modlitwy, prośby, życzenia, czy pragnienia. Wynika z nich, że tego, czego wciąż najbardziej nam brakuje to pokój na ziemi, przyjaźń, szczęście rodzinne i inne podstawowe wartości tak trudne mimo wszystko do osiągnięcia.
Zobaczyć też można pnie, w których powierzchnię lub wnętrze wtopione zostały swoiste autostrady z setkami pędzących samochodów. To ślady ludzkiej działalności w przyrodzie i obraz zagrożenia, jakie niesie współczesna cywilizacja coraz bardziej ekspansywnie wkraczając w środowisko naturalne. 
"Prace moje są bardzo silnie osadzone w naturze.(...) W sposób dyskretny nadaję formę stanowiącą wyzwanie wobec industrii - autostrady wcinającej się w przyrodę, wtopionej w naturę, w jej ogrom. Myślą przewodnią jest ukazanie śladów ludzkiego działania osadzonego w obliczu potężnej natury".
Jako nowość Barbara Zambrzycka-Śliwa wprowadziła do niektórych swych prac - powiedzmy - czwarty wymiar, a mianowicie dźwięk. Część rzeźb, integrując się z przyrodą, prezentowanych jest już w parku, gdzie dodatkowym atutem jest dobiegający zewsząd śpiew ptaków. Ciąg dalszy ekspozycji - w trzech przeszklonych salach oranżerii - wcale tego nie zmienia. Wprowadzony przez artystkę dźwięk stanowi kontynuację naturalnych dźwięków przyrody, przenikających się z nimi i tworzących jedną całość. "Oranżeria to miejsce wyjątkowe, w którym wszystko można "wyhodować", napotkać, miejsce przyjmowane w całej swej istocie jako całość - rzeźba". 
Trudno o lepsze miejsce dla tak związanych z przyrodą prac, jakie tworzy artystka.
Jednocześnie wypada dodać, że obecna wystawa w Orońsku będzie mieć w przyszłym roku kontynuację w Europie, m.in. w Galerii Miejskiej w Genewie.