Eugeniusz Markowski - malarstwo w Galerii Program

14 listopada 2002r. w warszawskiej Galerii Sztuki „Program”, odbył się wernisaż wystawy wybitnego artysty Eugeniusza Markowskiego. Wystawę zorganizowano z okazji jubileuszu 90 urodzin artysty. Ze względu na stan zdrowia autor nie był obecny na wernisażu. Reprezentowała go córka i wnuczki.
  

Jego twórczość należy do najważniejszych zjawisk w sztuce polskiej XX wieku. Wyrasta z tradycji ekspresjonizmu, choć bliska jest również sztuce harmonii i umiaru, która stanowi coś w rodzaju ukrytej utopii tej twórczości. Markowski – absolwent warszawskiej ASP z 1938 roku – wiele lat spędził we Włoszech, gdzie miał okazję dogłębnie poznać zarówno twórczość klasyków renesansu, jak i futuryzmu.
 
 

Markowski konsekwentnie wypracował także własny rytm pracy swoistą metodologię nasycania obrazu treściami i emocjami, formami i symbolami, figurami, i zdarzeniami. Z biegiem czasu wykrystalizowała się również grupa tematów i motywów, jakie artysta podejmował          najczęściej w kolejnych obrazach. 

"Twórczość Markowskiego, jak każda prawdziwa sztuka, ma swoją ukrytą prawdę, która różni się od prawdy ujawnionej na powierzchni jego płócien. Tę prawdę odsłania w jakiejś mierze obecna nieustannie u Markowskiego skłonność do mitologicznego myślenia, ukrywająca utopię na temat tego jak piękny mógłby być ten świat."
Z katalogu wystawy "Euguniusz Markowski".
Autor Mariusz Rosiak   

   
 Wybrane prace prezentowane na wystawie:

 
 
 Nota biograficzna:
 

Eugeniusz Markowski – wybitny malarz, rysownik i scenograf, dziennikarz i dyplomata, profesor malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Urodził się 8 listopada 1912 roku w Warszawie. Ojciec Józef, matka Natalia z domu Kowalska. Ukończył Gimnazjum Sejmikowe w Radzyniu Podlaskim w roku 1930. Absolutorium Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego, uzyskał w roku 1938. Zmobilizowany 1 września 1939 do warszawskiego Pułku Piechoty, został ranny. W lutym 1940 uciekł z okupowanej Warszawy, by przez Słowację i Węgry przedostać się do Włoch, do Rzymu. Pozostał tam do 1950 roku. W latach 1950-1955 przebywał w Kanadzie. Do Polski wrócił w 1955, został dyrektorem Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą Ministerstwa Kultury i Sztuki; na stanowisku tym pozostał do 1969 roku. W następnym roku podjął pracę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zadebiutował powtórnie w warszawskiej „Zachęcie” w roku 1962, wystawą 20 obrazów. Wystawa okazała się wielkim sukcesem, prace artysty weszły do kolekcji muzealnych. Od roku 1962 do końca lat dziewięćdziesiątych artysta zapraszany był do udziału w szeregu prestiżowych prezentacji sztuki polskiej.

    

Wystawa czynna do 6 grudnia 2002 r. 
 
  
Tekst: Monika Brzozowska
Relacja przygotowana dla Artinfo.pl