Jerzy Grochocki - Malarstwo i obiekty - Art NEW Media
Jerzy Grochocki od wielu lat tworzy w USA, a w Polsce pokazuje swoje prace rzadko. Jego wystawa w Art NEW Media to szczególne przypomnienie artysty, i prezentacja mało znanej w kraju twórczości. Ekspozycja ma charakter retrospektywny. Znalazły się na niej prace z różnych okresów twórczości artysty, przede wszystkim geometryczne kompozycje z lat 70.
Twórczość Grochockiego oparta jest na konsekwentnie rozwijanym od lat systemie, mającym u swoich podstaw zagadnienia matematyczne. Jednocześnie Grochocki posługuje się własnym kodem, odnoszącym pojęcia zaczerpnięte z natury do języka płaszczyzny i koloru. Razem daje to konstruktywistyczne efekty rozwiązywane na płaszczyźnie w gamie barw złożonej z czerni, bieli, złota i srebra. Choć artysta posługuje się językiem geometrii, to traktuje go jak podręczny zestaw narzędzi, przy pomocy których tworzy kompozycje nie wyzbyte z emocji.
System Grochockiego tworzą cztery podstawowe znaki płaszczyzny i cztery rodzaje obszarów. Znaki płaszczyzny noszą arbitralnie przypisane im barwy, które opisują przestrzenie: otwartą, ograniczoną, elementową i dzieloną. Z kolei czterem obszarom przestrzeni przypisywane są tradycyjne w kulturze żywioły: ziemi, ognia, wody i powietrza.
Te też refleksje, stanowiące wyjście poza obowiązujący i spopularyzowany przez Spinozę paradygmat geometrii euklidesowej, stały się udziałem znacznej części prac artysty, a zwłaszcza tych z lat 60. i 70. Wpisywały się one bowiem w jednowymiarową przestrzeń obrazu.
Po upływie dwóch dekad twórczość Grochockiego przeszła ewolucję, a jego prace zaczęły przybierać formę obiektów o charakterze assemblage’ów. Ich cechą szczególną stało się wymieszanie elementów pochodzących wprost z natury z matematyczno-geometryczną rzeczywistością przestrzeni obrazu. Autor nazwał tę metodę twórczą „Syntezą Natury z Logiką Geometrii”. Na drodze tej praktyki dochodzi do bardzo ciekawych wizualnie elektów, pokazując, że potrafi twórczo złamać rygor własnych dokonań i zaprzeczyć dogmatycznemu traktowaniu uporządkowanych systemów. W pracach tych widać także coraz uważniejsze koncentrowanie się na aspekcie przestrzeni, poprzez które Grochocki stara się zwrócić uwagę na percepcyjny charakter postrzegania świata jako przestrzeni, która staje się przyswajalna dopiero w momencie, gdy jesteśmy w stanie znaleźć w niej punkty odniesienia.
Powrót
Twórczość Grochockiego oparta jest na konsekwentnie rozwijanym od lat systemie, mającym u swoich podstaw zagadnienia matematyczne. Jednocześnie Grochocki posługuje się własnym kodem, odnoszącym pojęcia zaczerpnięte z natury do języka płaszczyzny i koloru. Razem daje to konstruktywistyczne efekty rozwiązywane na płaszczyźnie w gamie barw złożonej z czerni, bieli, złota i srebra. Choć artysta posługuje się językiem geometrii, to traktuje go jak podręczny zestaw narzędzi, przy pomocy których tworzy kompozycje nie wyzbyte z emocji.
System Grochockiego tworzą cztery podstawowe znaki płaszczyzny i cztery rodzaje obszarów. Znaki płaszczyzny noszą arbitralnie przypisane im barwy, które opisują przestrzenie: otwartą, ograniczoną, elementową i dzieloną. Z kolei czterem obszarom przestrzeni przypisywane są tradycyjne w kulturze żywioły: ziemi, ognia, wody i powietrza.
Te też refleksje, stanowiące wyjście poza obowiązujący i spopularyzowany przez Spinozę paradygmat geometrii euklidesowej, stały się udziałem znacznej części prac artysty, a zwłaszcza tych z lat 60. i 70. Wpisywały się one bowiem w jednowymiarową przestrzeń obrazu.
Po upływie dwóch dekad twórczość Grochockiego przeszła ewolucję, a jego prace zaczęły przybierać formę obiektów o charakterze assemblage’ów. Ich cechą szczególną stało się wymieszanie elementów pochodzących wprost z natury z matematyczno-geometryczną rzeczywistością przestrzeni obrazu. Autor nazwał tę metodę twórczą „Syntezą Natury z Logiką Geometrii”. Na drodze tej praktyki dochodzi do bardzo ciekawych wizualnie elektów, pokazując, że potrafi twórczo złamać rygor własnych dokonań i zaprzeczyć dogmatycznemu traktowaniu uporządkowanych systemów. W pracach tych widać także coraz uważniejsze koncentrowanie się na aspekcie przestrzeni, poprzez które Grochocki stara się zwrócić uwagę na percepcyjny charakter postrzegania świata jako przestrzeni, która staje się przyswajalna dopiero w momencie, gdy jesteśmy w stanie znaleźć w niej punkty odniesienia.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
