Krystyna Dąbrowiecka-Borysowska, Stanisław Borysowski - Razem i osobno
"Razem i Osobno" to tytuł wystawy Krystyny Dąbrowieckiej-Borysowskiej i Stanisława Borysowskiego w Galerii Senatorskiej.
Obrazy, tkaniny i grafiki pokazane na wystawie nie są łatwe w odbiorze. Sztuka, którą uprawiała artystka to abstrakcja liryczna. Absolwentka Wydziału Malarstwa, Członkini "Grupy Toruńskiej", tworzyła w umiłowaniu do abstrakcyjnych form, ekspresyjnych kolorów. Artystka stosowała duże formaty, na których grubo, fakturalnie kładła farbę olejną. Krystyna Dąbrowiecka - Borysowska bardzo świadomie operowała barwą i strukturą obrazu. W przewrotnym obrazie "Pole grawitacji" płaszczyzna wibruje, drga, pulsuje, ale silnie jest skontrastowana z ciemną paletą barw. W ten sposób artystka czujnie kontrolowała natężenie siły a zarazem emocji w swoich obrazach. Inne jej dzieła są zapisem przeżyć, na przykład pod wpływem słuchania Beethovena, czy obserwacji przyrody, np. "Pająk", "Mrówa", "Lot chińskiego motyla". Mocne, kolorystycznie nasycone obrazy są także próbą pogodzenia się z własnym losem, chorobą, co ewidentnie widać w obrazie "Syndrom Raka". Artystka kumuluje obłe, mięsiste formy i nakłada na nie siatkę prostych, geometrycznych konstrukcji. Przez użycie faktury, stają się one trójwymiarowe. Delikatniejsze w kolorze są jej kolaże. Stosuje w nich więcej mniejszych, okrągłych form, które korelują ze sobą w taki sposób, że tworzą spójną całość. Abstrakcja liryczna artystki coraz bardziej zaczęła wychodzić poza obraz dwuwymiarowy, Krystyna Dąbrowiecka - Borysowska zaczęła szukać nowej formy wyrazu i ją odkryła. Na tym etapie tworzyła obiekty z polietylenu, włókna sizalowego i wełny. Tematycznie nawiązywały do obrazów, nadal była to abstrakcja.
Wielki wpływ na twórczość artystki miał jej mąż a także mistrz, u którego zrobiła dyplom na Wydziale Malarstwa, Stanisław Borysowski.
Artysta opracował własną technikę na papierze. Jego prace to także sztuka abstrakcyjna, ale mniej dosłowna, delikatniejsza niż mocne olejne obrazy żony. Abstrakcja zamknięta w małych formach geometrycznych, stonowana kolorystycznie. Borysowski pokrywał często swoje prace siatką delikatnych kresek, które sprawiały wrażenie jakby unosiły się nad papierem. Prace Borysowskich mogą tworzyć jeden cykl, ponieważ korelują ze sobą, "rozmawiają". Dialog prowadzony w życiu i w sztuce zaowocował pokaźnym zbiorem sztuki abstrakcyjnej, zapomnianej, ale na szczęście ponownie odkrytej dla historii malarstwa polskiego.
Powrót
Obrazy, tkaniny i grafiki pokazane na wystawie nie są łatwe w odbiorze. Sztuka, którą uprawiała artystka to abstrakcja liryczna. Absolwentka Wydziału Malarstwa, Członkini "Grupy Toruńskiej", tworzyła w umiłowaniu do abstrakcyjnych form, ekspresyjnych kolorów. Artystka stosowała duże formaty, na których grubo, fakturalnie kładła farbę olejną. Krystyna Dąbrowiecka - Borysowska bardzo świadomie operowała barwą i strukturą obrazu. W przewrotnym obrazie "Pole grawitacji" płaszczyzna wibruje, drga, pulsuje, ale silnie jest skontrastowana z ciemną paletą barw. W ten sposób artystka czujnie kontrolowała natężenie siły a zarazem emocji w swoich obrazach. Inne jej dzieła są zapisem przeżyć, na przykład pod wpływem słuchania Beethovena, czy obserwacji przyrody, np. "Pająk", "Mrówa", "Lot chińskiego motyla". Mocne, kolorystycznie nasycone obrazy są także próbą pogodzenia się z własnym losem, chorobą, co ewidentnie widać w obrazie "Syndrom Raka". Artystka kumuluje obłe, mięsiste formy i nakłada na nie siatkę prostych, geometrycznych konstrukcji. Przez użycie faktury, stają się one trójwymiarowe. Delikatniejsze w kolorze są jej kolaże. Stosuje w nich więcej mniejszych, okrągłych form, które korelują ze sobą w taki sposób, że tworzą spójną całość. Abstrakcja liryczna artystki coraz bardziej zaczęła wychodzić poza obraz dwuwymiarowy, Krystyna Dąbrowiecka - Borysowska zaczęła szukać nowej formy wyrazu i ją odkryła. Na tym etapie tworzyła obiekty z polietylenu, włókna sizalowego i wełny. Tematycznie nawiązywały do obrazów, nadal była to abstrakcja.
Wielki wpływ na twórczość artystki miał jej mąż a także mistrz, u którego zrobiła dyplom na Wydziale Malarstwa, Stanisław Borysowski.
Artysta opracował własną technikę na papierze. Jego prace to także sztuka abstrakcyjna, ale mniej dosłowna, delikatniejsza niż mocne olejne obrazy żony. Abstrakcja zamknięta w małych formach geometrycznych, stonowana kolorystycznie. Borysowski pokrywał często swoje prace siatką delikatnych kresek, które sprawiały wrażenie jakby unosiły się nad papierem. Prace Borysowskich mogą tworzyć jeden cykl, ponieważ korelują ze sobą, "rozmawiają". Dialog prowadzony w życiu i w sztuce zaowocował pokaźnym zbiorem sztuki abstrakcyjnej, zapomnianej, ale na szczęście ponownie odkrytej dla historii malarstwa polskiego.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
