Lech Majewski - wideo i fotografia - Galeria Starmach

Galeria Starmach prezentuje wideo i fotografie Lecha Majewskiego – artysty aktywnego na wszystkich polach dziedziny sztuki. Pokazywane prace powstały w ciągu ostatnich dwóch lat i są kontynuacją wcześniejszej twórczości artysty, której część gościła m.in. w MoMA w Nowym Jorku. 
Majewski sztukę pojmuje jako całość, jednym z tego wyrazów jest nie ograniczanie się do jednej dziedziny, a ich łącznie. Wideo, fotografia, film, teatr, poezja, malarstwo, muzyka, scenografia – to teren, po którym porusza się Majewski. Swoje realizacje wideo określa jako „wizualne poematy”. Tworzą je dwa cykle: „DiVinities” oraz „Krew Poety”. Wraz z fotografiami prezentowano je w na wystawie retrospektywnej w MoMA w Nowym Jorku w 2006. Niektórzy porównują dzieło Majewskiego z twórczością Metthew Barney’a, gdzie w obu przypadkach poruszane są „niezagospodarowane obszary psyche współczesnego człowieka”.

Roman Lewandowski w tekście katalogu wystawy pisze: „Majewski w sposób niezwykle misterny wizualizuje w swych pracach ludzkie fobie, obsesje i fascynacje. Dotyczą one w równej mierze tak autora, jak i czytelnika, ponieważ są fragmentami ludzkiego sposobu doświadczania rzeczywistości. I chociaż egzystencjalne rozterki i dylematy wykreowanych przez artystę postaci można by – wnosząc po topograficznych kontekstach – przypisać konkretnym współrzędnym geograficznym, są to bez wątpienia opresje i perypetia człowieka, który mógł się urodzić i żyć jednocześnie w Nowym Jorku, Wenecji bądź Katowicach. (…) Autor reaktywuje istniejącą już przestrzeń mitu i obrazu powołując estetyczny świat, który wydaje się skądś znajomy, a przecież – dzięki odbiorcy – wyłania się ona niejako in statu nascendi. (…) Na przykład – mistyczne inklinacje kierują nas ku malarskiej spuściźnie Böcklina (szczególni jego Wyspy umarłych). (…) Charakterystyczne dla stylu artysty jest dopracowanie każdego szczegółu kadru – począwszy od światła, przez kompozycję obrazu, skończywszy na wolnej, halucynogennej narracji i misternej oprawie audialnej, która z jednej strony traktuje dźwięk według minimalistycznych czy ambientowych reguł, innym znów razem tworzy kolaż operowych cytatów, jakby zaczerpniętych z poetyki buduaru. (…)