Lidka Krawczyk, Wojtek Kubiak - Galeria NOVA

Galeria NOVA prezentuje obecnie prace Wojtka Kubiaka i Lidki Krawczyk, będących kontynuacją podjętego wcześniej problemu tożsamości człowieka. Początkiem tego projektu były obrazy z cyklu „Niezawodni” Kubiaka, pokazywane w Galerii NOVA w październiku 2005 roku i relacjonowane w Artinfo.pl 

Tym razem artystom zależało na rozwinięciu zagadnienia funkcjonowania w kulturze kobiet. O swojej realizacji mówią:
„W tym projekcie mieliśmy nadzieję wytworzyć dysharmonię wywołaną wyraźnie odmienną skalą obrazów. To, co na portrecie jest ukazane w zbliżeniu, zostało namalowane na wielkim podobraziu, a plan ogólny znalazł się na małym formacie. Co więcej, dokładnie odwzorowane postaci z małych płócien, zostały zestawione z monumentalnymi portretami, które pozostały w wersji niedokończonej. Staraliśmy się w jak najmniejszym stopniu angażować własną podmiotowość po to, aby nie stwarzać wrażenia uprzedmiotawiania portretowanych kobiet. Nie wszystko można przedstawić. Nie byliśmy w stanie zapanować nad emocjami, które pojawiały się z chwilą wydobywania się postaci z obrazu. Dlatego też w pewnym momencie, stając w obliczu niemożliwości ogarnięcia całego smutku, który ukazywał się w portretach, porzucaliśmy obraz. Tym samym, to on zapanował nad nami. Kobiety z obrazów stawały się współautorkami prac. Zwielokrotniony, rozproszony - taki jest ten cykl, i taka jest kulturowo rozumiana kobiecość. Tożsamość konstruowana, kształcona i pielęgnowana przez każdą jednostkę w społeczeństwie. Nauka przekazywana córce przez matkę staje się okrutnym rytuałem tresowania w określonych ramach: pasywności, podrzędności, materii, nieobecności, serca, nielogiczności, wzruszenia, drugorzędności etc. Pasywność jest podwójnie wymuszana: z jednej strony jest to podporządkowanie tradycyjnym, zewnętrznym rytuałom, a z drugiej - poprzez bierne poddanie się nakazowi bycia uległą, oczekującą, podrzędną, wykluczoną, etc. Za materiał posłużyły także utrwalane na taśmie wideo rozmowy z rzeczywistymi członkiniami rodziny (mamą, babcią), a zatem cały projekt ma charakter koncepcyjny i wielowymiarowy. Służy próbie odbudowania pozytywnej relacji, która mieści się na osi: kultura / tożsamość / artysta-artystka / matka / kobiecość. Wobec takiej perspektywy inaczej zaczyna się czytać całą instalację (obrazy + film), bowiem to, co na obrazach wydaje się być niekwestionowane, film delikatnie i subwersywnie podważa. Na pozór ważne i oficjalne deklaracje są wypowiadane niezwykle często, ale równie szybko stają się one parodią samych siebie. Przerysowane, pompatyczne, czasami niezdarnie bełkotliwe krążą niczym widmo koniecznego dostosowywania się do norm społecznych”.