Magdalena Daniec - malarstwo - Space Gallery

Krakowska Space Gallery prezentuje obecnie malarstwo Magdaleny Daniec. Obrazy pochodzą z cyklu zatytułowanego „Atlantyda”. 
Tytuł intrygujący o tyle, że nie wiadomo, czy Atlantyda istniała naprawdę. Czy utopijne państwo było tylko koncepcją greckiego filozofa, czy faktycznie funkcjonowało? Tajemnica zaginionego lądu pozostaje od najdawniejszych czasów nierozwiązana. Wielu badaczy poświęciło znaczną część życia i funduszy na poszukiwanie tej zagadkowej wyspy. Może nie warto. A może każdy ma swoją własną Atlantydę, której nie da się odnaleźć na mapie, ale która tkwi w świecie każdego z nas.

Dla Magdy Daniec Atlantyda to własny ląd, za którym się tęskni. To miejsce dla siebie, które zawsze chciała mieć, własna przestrzeń. Artystka zadaje sobie pytanie, czy miejsce w którym się znalazła to to, czego szukała i pragnęła? Nie od razu udziela sobie odpowiedzi na to pytanie. Mówi : ”Ale wiem co mam. Mam kawałek własnej ziemi, tu stoi mój dom. Tu mieszkają ci, których kocham. Z dala od miasta. Jest cicho. Czasem myślę, że zbyt cicho, za to nocą widać wszystkie gwiazdy. Coś za coś”.
Coś kosztem czegoś, co odnosi się do ogółu kondycji ludzkiej. Może każdy powinien szukać swojej własnej Atlantydy nie na mapie, ale w sobie?

Atlantydę - rzeczywistą, czy jej wyobrażenie, można przedstawić. Niektórzy malarstwo Magdy określają stwierdzeniem: dekoracyjne. Inni: mocne kolorystycznie. Jej obrazy łączą jedno i drugie, choć trzeba zwrócić uwagę, że w stosunku do przeszłej twórczości, stały się nieco bardziej wysublimowane. Parę lat temu malarstwo Daniec było krwistozłote. Teraz odnajdziemy tu subtelne gry beżu, łamanej bieli i brązu. Całość dynamizują niewielkie, ale za to przyciągające uwagę karminowe plamy geometrycznych form. Całość można by uznać za rodzaj „kontemplacyjnej abstrakcji”, gdyby nie pojawiające się od czasu do czasu ludzkie postaci. Nie wpływają jednak znacząco na odbiór dzieła. Z kwadratami i prostokątami utrzymanymi w spokojnej, dynamizowanej czerwienią tonacji, zdają się stanowić całość, wynikanie jednej formy z drugiej. Romuald Oramus pisze: „W pracach tych figuratywność to język skrótów myślowych i symboli, kadrowanych detali. Geometria natomiast spełnia rolę zasadniczej konstrukcji formalnej - rozbudowanej w formie odrębnych sekwencji i kwater przedstawień. Dyptyki, tryptyki, układy centralne prowadzą artystkę do opowieści na temat losu człowieka, jego odświętności, ale i codzienności”. Całości omawianych prac dopełnia uroda ich koloru i rozbudowanych, szlachetnych materii.