Malarstwo jako zimne medium - Galeria Piekary

tekst: Jarosław Lubiak

W Galerii Piekary w Poznaniu trwa wystawa "Malarstwo jako zimne medium", na której eksponowane są prace takich artystów jak: Agata Bogacka, Rafał Bujnowski, Robert Maciejuk, Jarosław Modzelewski, Dominik Lejman, Zbigniew Rogalski, Jadwiga Sawicka.

Malarstwo jako zimne medium? O ile do nie dawna jeszcze można było przeciwstawiać gorące malarstwo innym sferom kultury zdominowanym przez zimne media, przede wszystkim przez telewizję, o tyle teraz przeciwstawienie takie nie jest już możliwe. Również malarstwo - do niedawna ostatnia enklawa pasji, uczucia, patosu, bezpośredniego przeżycia, ekspresji cielesności - wychłodziło się.
Malarstwo przejęło charakterystyczny dla telewizji sposób obserwowania i rejestrowania rzeczywistości. Skutkiem tego również ono stało się zdystansowane, zmediatyzowane, indyferentne i bezcielesne.
Zimne malarstwo zdaje się dominować obecnie na polskiej scenie artystycznej, szeroką falą zalewając galerie. Samo będąc medialnym zjawiskiem zyskało popularność w mass-mediach, wdarło się nawet na okładki kolorowych czasopism.
Czy jednak takie jednostronne włączenie w sferę medialną jest nieodwracalne i nieuchronne? Czy malarstwo, jak to dzieje się w większości przypadków, musi sprowadzać się do powielania telewizyjnych ekranów, stron z kolorowych czasopism czy reklamowych folderów?
Twórczość siedmiorga artystów zaproszonych do wystawy Malarstwo jako zimne medium podejmuje grę z zimnymi mediami - konfrontuje się jednak z nimi raczej niż po prostu ulega. Raczej przekształca medialny sposób postrzegania i przedstawiania świata w temat swojego działania niż po prostu go przejmuje. Najbardziej twórczym elementem strategii zimnych mediów zdaje się być dystans i indyferentność w obserwowaniu oraz rejestrowaniu świata. Jarosław Modzelewski i Zbigniew Rogalski modyfikują mechaniczny dystans i indyferentność zimnego oka kamery w ironię. Agata Bogacka wykorzystuje je do analizy swojego życia intymnego. Rafał Bujnowski, Robert Maciejuk i Jadwiga Sawicka przekształcają telewizyjne (rzadziej kinowe) wizerunki w malarskie ikony. Dominik Lejman stwarza napięcie między obrazem malarskim a obrazem wideo.