Marcin Maciejowski - Tak jest
Muzeum Narodowe w Krakowie zaprezentowało twórczość Marcina Maciejowskiego na wystawie Tak jest. Po raz pierwszy zgromadzono i pokazano polskiej publiczności tak dużą ilość prac tego artysty, w większości powstałych w ostatnich latach, wypożyczonych z kolekcji muzealnych i prywatnych z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Polski, Austrii i Stanów Zjednoczonych.
Na wystawie Tak jest można odnaleźć kierunek poszukiwań Marcina Maciejowskiego, co dobrze ilustruje napis zamieszczony przez artystę na rysunku w Przekroju (2/2010): „Zapełniam pustkę./Szukam najistotniejszego/Poznaję niepoznawalne/Rozprawiam się z ideami.”
Formuła malarstwa wypracowana przez Marcina Maciejowskiego w prosty, dosłowny sposób pokazuje codzienność ujętą z perspektywy najbliższego otoczenia artysty lub stanowi zapis rzeczywistości zapośredniczonej z ikonosfery mass mediów poprzez wycinki i fotografie prasowe, kadry telewizyjne i archiwalne filmy. We wczesnych pracach malarskich artysta bardzo uważnie obserwuje teraźniejszość, rozwija swój własny, indywidualny sposób jej zapisu, operuje skrótem, przekształca motywy, pociągnięciami pędzla grubo kładzionej farby buduje mocne, uproszczone formy, nadaje schematyczny, bryłowaty wyraz figurom ludzkim, uzyskując niemal plakatowy efekt. Artysta często uzupełnia kompozycje malarskie zamieszczając krótki napis, prosty komunikat, komentarz nadający cech fabularności przedstawieniu.
Maciejowski poszukuje właściwego języka wypowiedzi artystycznej adekwatnego do zobrazowania trywialnej codzienności kształtowanej pod wpływem mediów. Malarski świat wykreowany przez artystę tworzą pojedyncze komponenty, wybrane i wyizolowane elementy z codzienności, z ulotek reklamowych, gazetowych fotografii, z ekranu telewizyjnego czy komputera. Maciejowski transponuje na powierzchnię obrazów fragmenty rzeczywistości kultury masowej, które stanowią magazyn motywów malarskich. Przywołuje realne postaci, pokazuje wizerunki sławnych ludzi, aktualne bądź polityczne wydarzenia, sensacyjne wiadomości, problemy społeczne (bezrobocie, przemoc w rodzinie, przestępstwa kryminalne), subkultury dresiarzy, blokersów czy kibiców sportowych, sceny z życia towarzysko-prywatnego. Prezentuje na płótnach wydarzenia, które zostały już pokazane jako fotografia czy film, upowszechnione przez mass media, funkcjonujące w społecznej świadomości. Przenoszone na płótna motywy z gazet, kolorowych pism, tabloidów czy fotografii rejestrują najważniejszy moment, ujęcie wybrane spośród natłoku rozproszonych informacji dnia codziennego. W malarstwie Maciejowskiego nabierają cech trwałości, uniwersalnego przekazu, stanowią fundamentalną treść, na stałe zapisaną olejnymi farbami i pędzlem na powierzchni płótna. Malarskie kadry tak tworzone powstają pod wpływem refleksji artysty, przemyśleń, szukania mechanizmów funkcjonowania konsumpcyjnego świata.
Ewoluująca twórczość Maciejowskiego nabiera nowej siły wyrazu, mocniejszej, głębszej refleksji. Artysta rozszerza obszar poszukiwań formalnych, tematycznych, przybiera różnorodne konwencje stylistyczne. Na płótnach dominuje biel, czerń i szarość. Imperatywem twórczym nie jest wierne kopiowanie, odwzorowanie rzeczywistości, a raczej przywołanie problemu, zaangażowanie społeczno-polityczne, rozstrzygnięte w malarskim ujęciu.
Artysta uważnie obserwujący rzeczywistość poruszył szereg ważnych dla siebie zagadnień, tematów. Na przykład „maluje” biografie artystów, pyta o status artysty (Tadeusz Kantor przy powstającym obrazie informel, 2008; J. Mehoffer i St. Wyspiański na wieczornym spacerze, 2009; Picasso’s „Boy with a Pipe”, 2004; Are You Really from the Art World?, 2009. ), porusza kwestię medium Internetu, globalnej sieci komunikacyjnej umożliwiającej szybki, niemalże nieograniczony dostęp do przekazywania, kopiowania, konwergencji różnego rodzaju faktów, obrazów, informacji (Do not copy, BB, 2006; Do not copy, CC, 2006), prezentuje wizerunki kobiet, w sytuacjach oficjalnych, w świetle fleszy czy w momentach prywatnych, zamknięte we własnym świecie myśli, intymności (cykl VIP, 2008; Fantasmagoryczna płaszczyzna obrazu, 2009; Pijąca piwo, 2009; Lidka [like Danae], 2006).
Portretowane przez Marcina Maciejowskiego fragmenty rzeczywistości czy fikcji zyskują autonomiczną jakość, stają się nowym komunikatem wizualnym, często ironizującym przekaz medialny, skłaniają do refleksji nad kondycją współczesnego człowieka.
Powrót
Na wystawie Tak jest można odnaleźć kierunek poszukiwań Marcina Maciejowskiego, co dobrze ilustruje napis zamieszczony przez artystę na rysunku w Przekroju (2/2010): „Zapełniam pustkę./Szukam najistotniejszego/Poznaję niepoznawalne/Rozprawiam się z ideami.”
Formuła malarstwa wypracowana przez Marcina Maciejowskiego w prosty, dosłowny sposób pokazuje codzienność ujętą z perspektywy najbliższego otoczenia artysty lub stanowi zapis rzeczywistości zapośredniczonej z ikonosfery mass mediów poprzez wycinki i fotografie prasowe, kadry telewizyjne i archiwalne filmy. We wczesnych pracach malarskich artysta bardzo uważnie obserwuje teraźniejszość, rozwija swój własny, indywidualny sposób jej zapisu, operuje skrótem, przekształca motywy, pociągnięciami pędzla grubo kładzionej farby buduje mocne, uproszczone formy, nadaje schematyczny, bryłowaty wyraz figurom ludzkim, uzyskując niemal plakatowy efekt. Artysta często uzupełnia kompozycje malarskie zamieszczając krótki napis, prosty komunikat, komentarz nadający cech fabularności przedstawieniu.
Maciejowski poszukuje właściwego języka wypowiedzi artystycznej adekwatnego do zobrazowania trywialnej codzienności kształtowanej pod wpływem mediów. Malarski świat wykreowany przez artystę tworzą pojedyncze komponenty, wybrane i wyizolowane elementy z codzienności, z ulotek reklamowych, gazetowych fotografii, z ekranu telewizyjnego czy komputera. Maciejowski transponuje na powierzchnię obrazów fragmenty rzeczywistości kultury masowej, które stanowią magazyn motywów malarskich. Przywołuje realne postaci, pokazuje wizerunki sławnych ludzi, aktualne bądź polityczne wydarzenia, sensacyjne wiadomości, problemy społeczne (bezrobocie, przemoc w rodzinie, przestępstwa kryminalne), subkultury dresiarzy, blokersów czy kibiców sportowych, sceny z życia towarzysko-prywatnego. Prezentuje na płótnach wydarzenia, które zostały już pokazane jako fotografia czy film, upowszechnione przez mass media, funkcjonujące w społecznej świadomości. Przenoszone na płótna motywy z gazet, kolorowych pism, tabloidów czy fotografii rejestrują najważniejszy moment, ujęcie wybrane spośród natłoku rozproszonych informacji dnia codziennego. W malarstwie Maciejowskiego nabierają cech trwałości, uniwersalnego przekazu, stanowią fundamentalną treść, na stałe zapisaną olejnymi farbami i pędzlem na powierzchni płótna. Malarskie kadry tak tworzone powstają pod wpływem refleksji artysty, przemyśleń, szukania mechanizmów funkcjonowania konsumpcyjnego świata.
Ewoluująca twórczość Maciejowskiego nabiera nowej siły wyrazu, mocniejszej, głębszej refleksji. Artysta rozszerza obszar poszukiwań formalnych, tematycznych, przybiera różnorodne konwencje stylistyczne. Na płótnach dominuje biel, czerń i szarość. Imperatywem twórczym nie jest wierne kopiowanie, odwzorowanie rzeczywistości, a raczej przywołanie problemu, zaangażowanie społeczno-polityczne, rozstrzygnięte w malarskim ujęciu.
Artysta uważnie obserwujący rzeczywistość poruszył szereg ważnych dla siebie zagadnień, tematów. Na przykład „maluje” biografie artystów, pyta o status artysty (Tadeusz Kantor przy powstającym obrazie informel, 2008; J. Mehoffer i St. Wyspiański na wieczornym spacerze, 2009; Picasso’s „Boy with a Pipe”, 2004; Are You Really from the Art World?, 2009. ), porusza kwestię medium Internetu, globalnej sieci komunikacyjnej umożliwiającej szybki, niemalże nieograniczony dostęp do przekazywania, kopiowania, konwergencji różnego rodzaju faktów, obrazów, informacji (Do not copy, BB, 2006; Do not copy, CC, 2006), prezentuje wizerunki kobiet, w sytuacjach oficjalnych, w świetle fleszy czy w momentach prywatnych, zamknięte we własnym świecie myśli, intymności (cykl VIP, 2008; Fantasmagoryczna płaszczyzna obrazu, 2009; Pijąca piwo, 2009; Lidka [like Danae], 2006).
Portretowane przez Marcina Maciejowskiego fragmenty rzeczywistości czy fikcji zyskują autonomiczną jakość, stają się nowym komunikatem wizualnym, często ironizującym przekaz medialny, skłaniają do refleksji nad kondycją współczesnego człowieka.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
