Marek Piasecki - Heliografie - Galeria Starmach

Twórczość Marka Piaseckiego sytuuje się gdzieś na pograniczu surrealizmu i dada. Gdy jego rodzina przeniosła się po Powstaniu Warszawskim do Krakowa, rozpoczął studia historii sztuki, a w pracowni przy ul. Siemiradzkiego zaczął budowę swoistej instalacji, składającej się z kilkudziesięciu skrzyneczek, podwieszonych klatek, desek i innych osobliwych przedmiotów. Konstrukcja upodobniła się z czasem do żywego organizmu, który Jerzy Ludwiński nazwał hodowlą przedmiotów. 

Kolekcja przedmiotów gromadzonych przez Piaseckiego szybko się rozrastała; w jej skład wchodziły lalki, zabawki, tkaniny, pudełka, zdawało by się – nikomu niepotrzebne drobiazgi. Z nich komponował obiekty, zamykając je czasem w pudełkach o, na poły absurdalnej, na poły przypadkowej zawartości. Stworzony mały fragment innego świata, fragment innej rzeczywistości, bliski jest konwencji dada i sennej poetyki. M.in. takie obiekty pokazywane były w galerii Starmach w 2004 roku. Obecnie prezentowane są tu heliografie Piaseckiego. 

W drugiej połowie lat 50. niektórzy artyści podjęli działania mające na celu znalezienie nowoczesnej formuły dla fotografii, zahamowanej przez doktryny socrealizmu. Wśród nich był właśnie Marek Piasecki. Poszukiwano nowych rozwiązań i oryginalnych form wyrazu w fotografii dokumentalnej, szeroko eksperymentowano. Piasecki robił zdjęcia dla czasopism, zajmował się aktem, portretem, studiował strukturę faktur i materii, fotografował swoją kolekcję przedmiotów. Wybrane obiekty, mimo pozornej przypadkowości, były jednak starannie wyselekcjonowane przez artystę.

Szukał nowych rozwiązań w dziedzinie samej techniki fotograficznej. Bezpośrednio z tymi działaniami wiąże się prezentowana obecnie w galerii wystawa heliografii artysty. Jak mówi kuratorka wystawy, Anna Bujnowska, „prace te wykonane są za pomocą światła działającego na kliszę lub papier fotograficzny, czyli nie z użyciem aparatu, tylko w trakcie procesu w ciemni. Na klisze wylewane były ciecze, następnie rozprowadzane, drapane (…)”. W efekcie powstały prace tworzące abstrakcyjne układy z surrealistycznych, organicznych form, niezwykle delikatnych, zdawałoby się – pływających i pulsujących. 

Heliografie uzupełnione są często aluzyjnymi, czasem zabawnymi tytułami. Wielość cykli wskazuje na intensywne badania i eksperymenty Piaseckiego w obrębie tej właśnie techniki, przedstawiając go jako jednego z najbardziej twórczych awangardowych artystów fotografów XX wieku.