Michał Paryżski - Galeria Infra w Sztokholmie

Michał Paryżski od ponad 30 lat mieszka i tworzy w Szwecji. Nie stracił jednak kontaktu z krajem rodzinnym, wystawia równolegle w Polsce (ostatnio Warszawa, Kraków, Gdańsk, Elbląg), jak i w drugiej ojczyźnie. W roku ubiegłym dużą prezentacje jego prac pokazała warszawska galeria Kordegarda. Obecnie Paryżski otworzył - jak sam twierdzi - największą w swoim dorobku, przekrojową wystawę w Infra City. Ekspozycja jest podsumowaniem 9 lat pracy artysty i pokazuje zarówno jego malarstwo i rysunki, jaki prace konceptualne - instalacje i obiekty. 
Konsthall w Infra City ma status galerii komunalnej. To prawie 700 metrowa przestrzeń ekspozycyjna, miesząca się w prestiżowym centrum, łączącym w sobie funkcje reprezentacyjne, komercyjne i kulturalne. Centrum usytuowane jest na obrzeżach Sztokholmu, przy trasie na lotnisko Arlanda. Jego architektura z metalu i szkła, niezbyt ostentacyjna na zewnątrz i niemal ascetyczna w środku, jest doskonałym tłem prezentacji sztuki, zwłaszcza wystaw wymagających specyficznych aranżacji przestrzennych, takich jak prezentacja Paryżskiego. 

Ekspozycja zatytułowana po prostu „Malarstwo i obiekty” łączy w sobie wszystkie wątki twórczości Paryżskiego. Prowadzą one do koncepcji nazwanej „Kreacją płaszczyzny”, która stanowi stworzony przez Paryżskiego, oryginalny system istnienia elementu na płaszczyźnie. Podstawą tego dającego się matematycznie opisać systemu stała się linia prosta - modelowy odcinek. Przy jego pomocy artysta na wiele sposobów gra z płaszczyzną. Pełen repertuar tych gier pokazał w Galerii Infra. 

Punktem wyjścia instalacji Paryżskiego jest założenie, że płaszczyzna to nieskończona ilość przecinających się linii prostych, które są zbiorami nieskończonej ilości punktów. Płaszczyzna jest więc definitywną syntezą linii. Na potrzeby swoich instalacji artysta projektuje eksperymentalne płaszczyzny, którym nadaje formę kwadratu, dzielonego następnie na mniejsze części, dzięki czemu przypominają szachownice. Uzyskuje w ten sposób punkty przecięcia linii. Nakleja na przeźroczyste pleksi pasy czarnych, przecinających się linii. Przy pomocy komputerowego programu wybiera wszystkie możliwe kombinacje tych przecięć. Zawieszone przestrzennie płyty pozwalają na obserwacje nachodzenia na siebie linii pod równymi kontami. Wchodząc miedzy nie, możemy obserwować kolejne fazy narastania czerni. Płaszczyzna stopniowo się wypełnia, stwarza się sama, aż do uzyskania pełnej nieprzeźroczystości. Pozawala obserwować płaszczyznę powstałą z optycznego nałożenia się na siebie kresek. Dla Paryżskiego najważniejsze jest, że jego instalacje, mimo zaangażowania w ich tworzenie komputera, są dziełem przypadku. Zasługą artysty jest jedynie znalezienie założeń, dzięki którym powstaje w 100 % przypadkowe kreowanie płaszczyzny. 

Tendencje do konstruowania i zabudowywania płaszczyzn widać we wszystkich pracach, Paryżskiego, także w malarstwie i rysunku. Jego doświadczenia są pozaintelektualne i automatyczne. Nie jest to automatyzm w rozumieniu surrealistów, choć dalekiego pokrewieństwa można się doszukać. Propagowana przez nich metoda twórcza rozwijała się początkowo na gruncie poezji. To spowodowało, że widać w jego malarstwie dalekie echo literackich, a raczej alfabetycznych, znakowych zapisów. Jego metoda twórcza polega na spontanicznym, bezrefleksyjnym notowaniu wyobrażeń wyłaniających się z podświadomości. Interesuje go malarstwo samo w sobie. Treść nie ma znaczenia, a sam proces twórczy jest bardziej istotny od finalnego efektu. Powstające prace to wynik dyscypliny. Ważna jest w nich wrażliwość oka i sprawność ręki. Prace Paryżskiego powstają w wyniku wielokrotnego, mechanicznego, powtarzania tego samego znaku. Powielanie aż do znudzenia, bezmyślnie, do zatracania indywidualności. Artysta podkreśla, że rola powtarzalności gestu w procesie malowania jest dla niego bardzo istotna, konstytuuje jego twórczość.