Monika Waraxa - malarstwo - Galeria Promocyjna

Tytuł wystawy jest raczej przewrotny, bo malarstwo Waraxy ładne nie jest, choć dobre owszem. Ładne nie, gdyż źródło inspiracji autorki „leży na ulicy”. Waraxa zasysa w przestrzeń swoich płócien motywy rodem ze streetartu: wlepki, szablony, graffiti, a czasem także „pseudo-graffiti” nieudolne nasmarowane na miejskich murach przez początkujących kreatorów. Waraxa zresztą sama streetart uprawia, tworząc wlepki i sprejując szablony. To jej świat: zgrzebny, brudnawy, surowy. Waraxa czerpie także z komiksów, ich specyficznej stylistyki, lapidarności ujęcia, rysunkowości, wyrazistego konturu, jednolitej plamy barwnej. 

Monika Waraxa współtworzy dwuosobową grupę artystyczną noBrain, której drugim filarem jest Jakub Budzyński. W filozofii grupy nakreślone jest tworzenie sztuki dla ludzi i budzącej emocje. Dlatego też Waraxa niechętnym okiem patrzy na krytyków „próbujących wytłumaczyć” jej malarstwo zwykłym ludziom. Chce malować na tyle czytelnie i zrozumiale, w stylistyce ogólnie przyswajalnej dla wszystkich, aby krytyczne tłumaczenia nie byłoby już potrzebne. Jest to raczej postawa życzeniowa, bo malarstwo Waraxy jednak do najłatwiejszych nie zależy. Także na wernisażu autorka zrealizowała wraz z Jakubem Budzyńskim mały performance na otwarcie, po to aby rolę krytyków wykpić i podkreślić swoja postawę kontestującą obecność krytyka w świecie sztuki. Performace polegał na tym, że jedna z osób wypowiadała się w języku pseudo-angielskim o malarstwie autorki, a druga niby tłumaczyła tę wypowiedź na język polski. Efekt rodem z przysłowia „wiódł ślepy kulawego” odzwierciedlał relacje artysta – krytyk – publiczność. Trzeba przyznać, że dużo w wystąpieniu Waraxy było słuszności, a wernisażowa publiczność, rozbawiona nieco sytuacją, podzielała chyba pogląd malarki.