Oskar Dawicki - Dziesięciolecie malarstwa

W piątkowy wieczór Bunkier Sztuki otwierał równolegle wystawy dwóch artystów: parter należał do Edwarda Dwurnika, pierwsze piętro – do Oskara Dawickiego. Obie wystawy są relacjonowane w portalu Artinfo.pl
Wystawa Oskara Dawickiego jest miłą odmianą, pozwalającą popatrzeć na coś pozbawionego patosu, zadęcia i pretensji do bycia czymś szczególnym. Oto fragment raportu detektywistycznego: „Obserwacja pozwala stwierdzić, iż jest on człowiekiem spokojnym, związanym zawodowo i emocjonalnie z ruchem artystycznym. (...) Mimo okazji nie nadużywa alkoholu i należy przypuszczać, że preferuje piwo. (...) Nie zauważono żadnych śladów na ciele i w zachowaniu, które świadczyłyby o narkotyzowaniu się”. Mowa o Oskarze Dawickim, który plan śledzenia swojej osoby zgłosił anonimowo do agencji detektywistycznej. Podobnie jak plan napisania za odpłatą pracy magisterskiej na swój temat, dotyczącej tożsamości artysty polskiego. Fragmenty tej właśnie pracy wywieszone są na ścianach Bunkra.
Tytuł wystawy Dawickiego brzmi: Dziesięciolecie malarstwa. Tytuł przewrotny, bo przez ostatnie 10 lat artysta malarstwem się nie zajmował. Z drugiej strony – mija 10 lat, od kiedy obronił dyplom złożony z serii obrazów. Obrazy znalazły się mimo to na wystawie. Są iluzją zagrzybionych ścian, zresztą bardzo przyjemnych dla oka. Jest też projekcja wideo w skali 1:1, która je odwzorowuje. Pojawia się w niej artysta w przymałej brokatowej marynareczce, dzięki której, jak mówi, cokolwiek by nie robił, jest w jednym, przynajmniej, cudzysłowie. Pod wpływem jego gestu (pstryknięcia palców) obrazki pojawiają się i znikają. Jak pisze w komentarzu do wystawy jej kurator Magda Ujma: „tutaj wszystko udaje coś innego (...) Prace Oskara Dawickiego zdradzają zasadniczą słabość sztuki i artystów”. Stały się też dobrym komentarzem sztuki wystawianej w Bunkrze na parterze.