Paweł Kwiek - Światło - Miłość - Spokój
Wernisaż: 2010-04-23 18:00:00
W CSW Zamek Ujazdowski odbył się wernisaż przekrojowej wystawy Pawła Kwieka Światło-Miłość-Spokój, jednego z głównych, choć trochę zapomnianych, przedstawicieli polskiej neoawangardy lat 70.
Paweł Kwiek (nie myślić z Przemysławem Kwiekiem, znanym m.in. z duetu artystycznego KwieKulik) swój artystyczny debiut ropoczął na przełomie lat 60. i 70. od filmu eksperymentalnego. Zresztą nic dziwnego, artysta ukończył Wydział Operatorski Łódzkiej Szkoły Filmowej (w 1973 r.). Współtworzył też razem, m.in. z Józefem Robakowskim, Andrzejem Różyckiem i Wojciechem Bruszewskim Warsztat Formy Filmowej, w ramach którego stworzył swoje najgłośniejsze filmy, m .in. Twarz (1971), 1,2,3 – ćwiczenia operatorskie (1972), czy Solidarne czekanie (1980). Wszystkie te filmy, prezentowane na wystawie w CSW, krytycznie komentują peerelowską rzeczywistość, z czego, w najgłośniejszym chyba spośród wymienionych, filmie Twarz widzimy Jacka Łomnickiego parodiującego mimikę Gomułki. Artysta wypowiada się także w fotografii, obiekcie, performance oraz innych dziedzinach sztuki i nauk pokrewnych jak m.in. filozofii, socjologii, poezji. Zaangażownie społeczno-polityczne nadal nie jest mu obce. Podczas wernisażu Paweł Kwiek odczytał swój manifest na 2010 r. w formie listu do przedstawicielstwa polskiego rządu i 86 rządów innych krajów mającego na celu rozpoczęcie międzynardowej akcji "trzech dni bez wojny", wierząc, że na obencym poziomie rozwoju cywilizacyjnym jest możliwe powodznie tej akcji.
Na wystawie zgromadzono liczne prace wideo, wypowiedzi artystyczne oraz fotografie, które ukazują Kwieka jako jednego z najciekaszych artystów neoawangardowych, m.in. nowatorski cykl Video A-Z (1974-75), w tym Video A,C, P pokazywane obecnie w wiedeńskim Muzeum Sztuki Współczesnej – MuMoK, czy Video-oddech (1978). Pokaz nie byłby jednak pełny, gdyby nie prezentacja dzieł o charakterze duchowo-religijno-filozoficznym – bo Kwiek to artysta, filozof i poeta w jednej osobie. Prace te mają swoje źródło w przemianie duchowej, swoistym nawróceniu, które przeżył artysta w latach 80. doświadczając tego, co jest naddobre, niewysłowienie dobre, co jest równocześnie żywe i co się nieśpieszy – jest spokojne. Mówią o tym takie prace jak: Rozmowa z Bogiem I i II, Spotkania ze światłem, a przede wszystkim płaskorzeźba Światło-Miłość-Spokój (1980), od której został wzięty tytuł wystawy. W obecnej twórczości Paweł Kwiek najczęściej odwołuje się do osobistych doświadczeń, przemyśleń, które są konsekwencją wspomnianego duchowego doświadzcenia. Twórca mówi o sobie, że najważniejsze jest dla niego bycie dobrym człowiekiem, a w dalszej kolejności dobrym artystą. To pierwsze trudno jest ocenić osobom postronnym, ale niewątpliwie jest interesującym, wartym uwagi twórcą.
Powrót
Paweł Kwiek (nie myślić z Przemysławem Kwiekiem, znanym m.in. z duetu artystycznego KwieKulik) swój artystyczny debiut ropoczął na przełomie lat 60. i 70. od filmu eksperymentalnego. Zresztą nic dziwnego, artysta ukończył Wydział Operatorski Łódzkiej Szkoły Filmowej (w 1973 r.). Współtworzył też razem, m.in. z Józefem Robakowskim, Andrzejem Różyckiem i Wojciechem Bruszewskim Warsztat Formy Filmowej, w ramach którego stworzył swoje najgłośniejsze filmy, m .in. Twarz (1971), 1,2,3 – ćwiczenia operatorskie (1972), czy Solidarne czekanie (1980). Wszystkie te filmy, prezentowane na wystawie w CSW, krytycznie komentują peerelowską rzeczywistość, z czego, w najgłośniejszym chyba spośród wymienionych, filmie Twarz widzimy Jacka Łomnickiego parodiującego mimikę Gomułki. Artysta wypowiada się także w fotografii, obiekcie, performance oraz innych dziedzinach sztuki i nauk pokrewnych jak m.in. filozofii, socjologii, poezji. Zaangażownie społeczno-polityczne nadal nie jest mu obce. Podczas wernisażu Paweł Kwiek odczytał swój manifest na 2010 r. w formie listu do przedstawicielstwa polskiego rządu i 86 rządów innych krajów mającego na celu rozpoczęcie międzynardowej akcji "trzech dni bez wojny", wierząc, że na obencym poziomie rozwoju cywilizacyjnym jest możliwe powodznie tej akcji.
Na wystawie zgromadzono liczne prace wideo, wypowiedzi artystyczne oraz fotografie, które ukazują Kwieka jako jednego z najciekaszych artystów neoawangardowych, m.in. nowatorski cykl Video A-Z (1974-75), w tym Video A,C, P pokazywane obecnie w wiedeńskim Muzeum Sztuki Współczesnej – MuMoK, czy Video-oddech (1978). Pokaz nie byłby jednak pełny, gdyby nie prezentacja dzieł o charakterze duchowo-religijno-filozoficznym – bo Kwiek to artysta, filozof i poeta w jednej osobie. Prace te mają swoje źródło w przemianie duchowej, swoistym nawróceniu, które przeżył artysta w latach 80. doświadczając tego, co jest naddobre, niewysłowienie dobre, co jest równocześnie żywe i co się nieśpieszy – jest spokojne. Mówią o tym takie prace jak: Rozmowa z Bogiem I i II, Spotkania ze światłem, a przede wszystkim płaskorzeźba Światło-Miłość-Spokój (1980), od której został wzięty tytuł wystawy. W obecnej twórczości Paweł Kwiek najczęściej odwołuje się do osobistych doświadczeń, przemyśleń, które są konsekwencją wspomnianego duchowego doświadzcenia. Twórca mówi o sobie, że najważniejsze jest dla niego bycie dobrym człowiekiem, a w dalszej kolejności dobrym artystą. To pierwsze trudno jest ocenić osobom postronnym, ale niewątpliwie jest interesującym, wartym uwagi twórcą.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
