Sharon Balaban - Home made video
Wernisaż: 2010-05-27 19:30:00
Sharon Balaban posługuje się przede wszystkim wideo. Medium to daje jej możliwość wypowiedzi dyskretnej, niekiedy poetyckiej, a czasem też żartobliwej.
To nie pierwsza wystawa Sharon Balaban w Polsce, ale pierwsza retrospektywna (wcześniej brała udział w zbiorowych prezentacjach Tratwa Meduzy w Muzeum Narodowym w Warszawie i Krakowie oraz w Mediations Biennale w Poznaniu). Artystka pochodzi z Izraela i jest to jej europejski debiut w postaci retrospektywy. Na wystawie w Appendix2 pokazała prace wideo z lat 1997-2010. Nieprzypadkowa jest forma ich prezentacji - Balaban obudowuje niektóre realizacje tekturowymi pudłami, w taki sposób, że patrzymy na nie z góry, czy też przez długi tekturowy korytarz lub przez wyciętą dziurkę. Patrzymy zatem na prace tak, jak chciałaby autorka, czyli tak jak ona je percypowała filmując dane motywy, przy czym jest to ogląd zazwyczaj bardzo intymny. I tak zerkamy z góry na szklankę z płynem oplecioną rękami (niezwykle delikatna i poetycka praca), z oddali na skórkę od banana, która "udaje" lot ptaka (po drugiej stronie wyświetlane jest wideo z martwym ptakiem, który za sprawą artystki porusza skrzydłami), przez dziurkę wydrążoną w tekturze podglądamy rozkołysany przegub ręki, wyginający się niczym kokietująca tancerka.
W pracach Balaban przedmioty zyskują nowy kontekst - artystka wyabstrahowuje je z rzeczywistości nadając im nowe znaczenia, tak jak w przypadku makaronowej muszelki (Pasta), która sfilmowana z dużego zbliżenia i rzucona na duży ekran przybiera postać organicznej formy poruszającej się za sprawą podmuchu powierza. Artystka często wybiera te motywy z rzeczywistości, które zazwyczaj umykają naszej uwadze lub aranżuje sytuację (Żelazko). Balaban posługuje się statecznymi kadrami - kamera przez 2-3 minuty skupia się na wybranym filmowanym motywie. Nieprzypadkowy jest oczywiście tytuł wystawy - Home Made Video - korespondujący ze sposobem kręcenia przez artystkę wybranych elementów - w domu lub pracowni, bez specjalistycznego oświetlenia i dodatkowych efektów. W rezultacie powstały lapidarne, a jednocześnie poetyckie w wyrazie prace pokazujące urywki z rzeczywistości w sposób niezwykle sugestywny.
Powrót
To nie pierwsza wystawa Sharon Balaban w Polsce, ale pierwsza retrospektywna (wcześniej brała udział w zbiorowych prezentacjach Tratwa Meduzy w Muzeum Narodowym w Warszawie i Krakowie oraz w Mediations Biennale w Poznaniu). Artystka pochodzi z Izraela i jest to jej europejski debiut w postaci retrospektywy. Na wystawie w Appendix2 pokazała prace wideo z lat 1997-2010. Nieprzypadkowa jest forma ich prezentacji - Balaban obudowuje niektóre realizacje tekturowymi pudłami, w taki sposób, że patrzymy na nie z góry, czy też przez długi tekturowy korytarz lub przez wyciętą dziurkę. Patrzymy zatem na prace tak, jak chciałaby autorka, czyli tak jak ona je percypowała filmując dane motywy, przy czym jest to ogląd zazwyczaj bardzo intymny. I tak zerkamy z góry na szklankę z płynem oplecioną rękami (niezwykle delikatna i poetycka praca), z oddali na skórkę od banana, która "udaje" lot ptaka (po drugiej stronie wyświetlane jest wideo z martwym ptakiem, który za sprawą artystki porusza skrzydłami), przez dziurkę wydrążoną w tekturze podglądamy rozkołysany przegub ręki, wyginający się niczym kokietująca tancerka.
W pracach Balaban przedmioty zyskują nowy kontekst - artystka wyabstrahowuje je z rzeczywistości nadając im nowe znaczenia, tak jak w przypadku makaronowej muszelki (Pasta), która sfilmowana z dużego zbliżenia i rzucona na duży ekran przybiera postać organicznej formy poruszającej się za sprawą podmuchu powierza. Artystka często wybiera te motywy z rzeczywistości, które zazwyczaj umykają naszej uwadze lub aranżuje sytuację (Żelazko). Balaban posługuje się statecznymi kadrami - kamera przez 2-3 minuty skupia się na wybranym filmowanym motywie. Nieprzypadkowy jest oczywiście tytuł wystawy - Home Made Video - korespondujący ze sposobem kręcenia przez artystkę wybranych elementów - w domu lub pracowni, bez specjalistycznego oświetlenia i dodatkowych efektów. W rezultacie powstały lapidarne, a jednocześnie poetyckie w wyrazie prace pokazujące urywki z rzeczywistości w sposób niezwykle sugestywny.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
