Spinnerei - from cotton to culture - Bunkier Sztuki

Christiane Baumgartner, Belfast, 2004

Nowoczesne galerie umieszczane na terenie dawnych fabryk bądź innych terenów postindustrialnych stają się coraz częstszym, na dodatek bardzo udanym zjawiskiem. Wymienić tu można chociażby aranżacje w Nowym Jorku z lat 50., londyńską Tate Modern, Baltic w Gateshead w Anglii, czy w końcu „Puszkinskaja 10” w Petersburgu, której to tereny nigdy wprawdzie nie były fabryką, ale pustostanami zasiedlonymi początkowo nielegalnie przez artystów. 

Do tego typu przedsięwzięć należy Galerie Spinnerei w Lipsku. Prace niektórych artystów z nią związanych prezentuje obecnie Bunkier Sztuki.

Galerie zostały umiejscowione na terenie dawnej fabryki bawełny i zakładów produkcji tkackiej w Lipsku, które zostały zamknięte w 2000 r. Po pracach remontowych zmieniających miejsce w centrum kulturalne, umiejscowiono tam indywidualne pracownie, warsztaty graficzne, firmy architektoniczne i projektowe, sale na treningi baletowe i teatralne, warsztaty rzemieślnicze i galerie. Obecnie tworzy tam około 60 artystów, działa także fundacja na rzecz sztuki współczesnej i kultury „Federkiel”. Wiadomo, że w dalszej perspektywie przewidywane jest uruchomienie we współpracy z lokalnymi władzami międzynarodowego programu rezydencji artystycznych.

Wystawa w Bunkrze prezentuje dzieła sześciu artystów, należących do średniego i młodszego pokolenia, tworzących na terenie Spinnerei. 

Ostatnie obrazy Hansa Aichingera są drobiazgowo dopracowane,łączą abstrakcyjny temat z wzorami zaczerpniętymi z masmediów.

Główne tematy prac graficznych Christiane Baumgartner (ur. 1967) to doświadczenie prędkości, chwile wytchnienia, z odniesieniem do motywów motoryzacyjnych i turbin silnikowych.

Sandro Porcu (ur. 1966) przedstawia cykl „Optionen” składające się z przedmiotów i instalacji. Zajmuje go problem posiadania wolnego wyboru, który w gruncie rzeczy nigdy nie jest nieograniczony. 

Ricarda Roggan (ur. 1972) w swoich fotografiach przedstawia puste, jasne wnętrza z ascetycznymi, nieco zużytymi już meblami. Trudno i identyfikację przeznaczenia tych pomieszczeń, a prawdziwa historia utrwalonych przedmiotów pozostaje ukryta. 

Konstanze Siegemund (ur. 1965) nawet psy na swoich płótnach maluje w sposób dostojny. Prowadzi też grę pomiędzy fragmentem a całością, elementem i systemem, izolacją i włączeniem.

Stephan Johannes Tiepelmann (ur. 1979) zajmował się niegdyś graffiti, zachowując „dzikie” collage słów i obrazów. Wielkie rozmiary płócien i chaos kompozycyjny są ich motywem przewodnim.