Stanisław Młodożeniec - wystawa malarstwa

Mini-festiwalu Młodożeńców w Galerii Grafiki i Plakatu odsłona druga. Prace Stanisława. Malarstwo sztalugowe i szkice olejne. Wystawie towarzyszy plakat, oczywiście autorstwa brata - Piotra. Twórczość Stanisława Młodożeńca jest najmniej znana w Polsce spośród prac członków rodziny. Autor mieszka od wielu lat w Nowym Jorku, a jego malarstwo w kraju pokazywane jest sporadycznie, choć w ciągu ostatnich kilku lat na szczęście już częściej. 

Wystawa w Galerii Grafiki i Plakatu pokazuje prace artysty z lat 2004-2006 czyli najświeższe. To co szczególnie uderza w jego twórczości to spójność malarskiej wizji. Mimo że autor równolegle tworzy przedstawienia figuratywne i kompozycje abstrakcyjne, patrząc na jego prace trudno oddzielić te nieprzedstawiające, od mocno w wyrazie realistycznych, reportażowych ujęć, rejestrujących uliczne sceny nowojorskie. Równoległość kreacji malarskiej w obrazach o odmiennych środkach stylistycznych wyraża się poprzez stosowany w obu, identycznie rytm drobnych elementów budujących kompozycje. 

Dynastia Młodożeńców, bo takie określenie adekwatne jest w stosunku do trzypokoleniowej rodziny artystów, to Stanisław senior - poeta i członek ruchu futurystycznego w Polsce; Jan - współtwórca Polskiej Szkoły Plakatu; i jego synowie Piotr - grafik i malarz oraz Stanisław junior. Twórczość tego ostatniego najbliższa jest chyba duchowi tkwiącemu w wierszach dziadka, pełnych zabawy i parodii, dynamicznego rytmu miasta i nastawienia na teraźniejszość i dzień dzisiejszy.

Główną inspiracją malarstwa Stanisława jest miasto, zwłaszcza w jego metropolitarnym, nowojorskim wydaniu, gdzie wszystko dzieje się szybko, jest w ciągłym ruchu, pulsuje reklamami, muzyką płynącą z barów, pośpiechem ludzi biegnących do pracy, a wieczorami pochłoniętych życiem towarzyskim. Niektóre obrazy Stanisław Młodożeniec maluje z fotografii, oddając w realistyczny sposób utrwalone w ułamku sekundy chwile. Ułamkowy zapis podkreśla także poprzez stosowanie pewnych uproszczeń w budowie postaci, o nieporadnie tworzonych kończynach i mało zindywidualizowanych twarzach. W abstrakcjach te same idee odzwierciedlone są poprzez rozwibrowane rytmem i kolorem znaki, przypominające egzotyczny alfabet, kodujący czytelne dla wrażliwego odbiorcy treści.