Stanisław Rodziński. Malarstwo - Galeria Pryzmat ZPAP
Wernisaż: 2007-11-14 18:00:00
Galeria ZPAP Pryzmat prezentuje twórczość Stanisława Rodzińskiego, Laureata Nagrody im. Witolda Wojtkiewicza.
Stanisław Rodziński, związany ze środowiskiem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, od wielu lat tworzy obrazy, kwalifikowane często jako malarstwo pejzażowe, bądź tkwiące silnie w duchu religijnym. W bogatym dorobku artysty znajdziemy płótna kojarzone tradycyjni z tematyką pejzażową. Część pola, jakieś domy, skrawek nieba. Malowane mocnymi, często ciemnymi barwami, w monochromatycznej tonacji, właściwie zbudowane są z brył, sugerujących kształt zabudowań, może stodoły, a może chaty. Prowadzą nasze skojarzenia ku dorobkowi kubistów. Ziemia – tłusta, płodna, obfita, przedstawia siłę i moc natury. Tym razem myśli biegną w stronę Ruszczyca. Niebo – czasem ogniste, czasem granatowe, przerwane jest często pojedynczym obłokiem, wstępującym agresywnie w przestrzeń obrazu. Ten pojedynczy, ale wyrazisty obłok przypomina trochę podobne, malowane przez Stanisławskiego. Coś stałego, nieruchomego jest w tych pejzażach Rodzińskiego. Coś, co niektórzy mogą nazwać sacrum.
Może dlatego malarstwo artysty przyjęło się uważać za nurt religijny we współczesnej sztuce polskiej. Choć jest też autorem dzieł o stricte religijnej tematyce. Wątki chrystologiczne są u niego zawsze związane z cierpieniem Chrystusa i człowieka. I tu widać indywidualny styl. Płótna są mocne, gwałtowne, pełne emocji i siły. Postaci zdeformowane, cierpiące, uproszczone, same w sobie – tragiczne. Należy tu upatrywać rolę Rodzińskiego w odnowieniu malarstwa religijnego w Polsce, stojącym w XX wieku raczej na marginesie. Po 1945 roku sięganie do motywów religijnych w sztuce było często źle widziane. W tym właśnie czasie zadebiutował Rodziński, manifestując tym samym swój światopogląd.
Dziś, po niemal czterdziestu latach, twórczość Stanisława Rodzińskiego należy już do klasyki polskiego malarstwa drugiej połowy XX wieku. Dziś jego dorobek oglądac możemy na wystawie w galerii Pryzmat.
Powrót
Stanisław Rodziński, związany ze środowiskiem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, od wielu lat tworzy obrazy, kwalifikowane często jako malarstwo pejzażowe, bądź tkwiące silnie w duchu religijnym. W bogatym dorobku artysty znajdziemy płótna kojarzone tradycyjni z tematyką pejzażową. Część pola, jakieś domy, skrawek nieba. Malowane mocnymi, często ciemnymi barwami, w monochromatycznej tonacji, właściwie zbudowane są z brył, sugerujących kształt zabudowań, może stodoły, a może chaty. Prowadzą nasze skojarzenia ku dorobkowi kubistów. Ziemia – tłusta, płodna, obfita, przedstawia siłę i moc natury. Tym razem myśli biegną w stronę Ruszczyca. Niebo – czasem ogniste, czasem granatowe, przerwane jest często pojedynczym obłokiem, wstępującym agresywnie w przestrzeń obrazu. Ten pojedynczy, ale wyrazisty obłok przypomina trochę podobne, malowane przez Stanisławskiego. Coś stałego, nieruchomego jest w tych pejzażach Rodzińskiego. Coś, co niektórzy mogą nazwać sacrum.
Może dlatego malarstwo artysty przyjęło się uważać za nurt religijny we współczesnej sztuce polskiej. Choć jest też autorem dzieł o stricte religijnej tematyce. Wątki chrystologiczne są u niego zawsze związane z cierpieniem Chrystusa i człowieka. I tu widać indywidualny styl. Płótna są mocne, gwałtowne, pełne emocji i siły. Postaci zdeformowane, cierpiące, uproszczone, same w sobie – tragiczne. Należy tu upatrywać rolę Rodzińskiego w odnowieniu malarstwa religijnego w Polsce, stojącym w XX wieku raczej na marginesie. Po 1945 roku sięganie do motywów religijnych w sztuce było często źle widziane. W tym właśnie czasie zadebiutował Rodziński, manifestując tym samym swój światopogląd.
Dziś, po niemal czterdziestu latach, twórczość Stanisława Rodzińskiego należy już do klasyki polskiego malarstwa drugiej połowy XX wieku. Dziś jego dorobek oglądac możemy na wystawie w galerii Pryzmat.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
