Stanisław Trzeszczkowski - malarstwo na jedwabiu

29 sierpnia otwarto wystawę twórczości Jana Ziemskiego. Wystawa ma charakter retrospektywny, uwzględniający kolejne etapy twórczości artysty.
Malarstwo Jana Ziemskiego nie było utożsamiane z żadnym kierunkiem, czy nurtem artystycznym. Wykształcił własny styl malarski będący wynikiem indywidualnego postrzegania świata. W jego pracach obecna jest nuta liryki i poezji, ale także bardzo konkretne, chłodne zamykanie form plastycznych w geometrycznych strukturach.
  
 
Debiutował w latach postalinowskiej odwilży, w czasach odwrotu od narzuconego realizmu socjalistycznego. W jego twórczości widać wpływ ówczesnych fascynacji surrealizmem, op-artem, malarstwem materii. Oczywiste inspiracje w twórczości Jana Ziemskiego nigdy nie posunęły się do naśladownictwa bądź zniewolenia danym kierunkiem czy formułą artystyczną.
Wystawa zorganizowana przez warszawski ZPAP wychodzi naprzeciw oczekiwaniom publiczności interesującej się polską sztuką współczesną. Widoczne, również na rynku sztuki zainteresowanie rodzimą klasyką współczesnego malarstwa polskiego, przekłada się na przypomnienie twórców wybitnych, których twórczość mimo upływu lat nadal jest nośna i poruszająca.
 
 
Kuratorzy wystawy: 
Danuta Ziemska, Paweł Wojno

      
 Wybrane prace:
 

 
 Nota biograficzna:

     
Jan Ziemski - urodził się w 1920 r w Kielcach, zmarł w 1988 r w Lublinie. Studia w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku J. Miłosiowej w Lublinie oraz studia na medycynie Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, studiował też historię sztuki na KUL-u. W 1956 r współzałożyciel Koła Młodych Plastyków, późniejszej lubelskiej grupy Zamek działającej w latach 1956-60. Do Grupy należeli m.in.: W. Borowski, J. Durakiewicz, T. Dzieduszycki, R. Kiwerski. Grupa wystawiała m.in. w warszawskiej galerii Krzywe Koło w 1958 r. Artysta tworzył ,wraz kolegami z grupy, obrazy strukturalistyczne, w tym cykl "Formura". W latach 70-tych powstał cykl "Permutacje", w którym ujawnił zainteresowania efektami optycznymi. Udział w wielu wystawach i imprezach ruchu neokonstruktywistycznego. Do najważniejszych cykli jego twórczości należą: Seria kosmiczna (1955-56, zamknięta Upadkiem Ikara); Formury (1958 - 59), od 1965r. - serie prac opartych na rytmie geometrii: Interferencje, Permutacje, po cykle optycznych obrazów-reliefów budowanych dwoma barwami - czernią i bielą.

    
Wystawa czynna do 25 września 2003
   
Relacja przygotowana przez Artinfo.pl