Supernova - brytyjska abstrakcja geometryczna

Najnowsza wystawa w Bunkrze Sztuki prezentuje powstałe w ostatnim dziesięcioleciu prace artystów brytyjskich, którzy w sposób bardziej lub mniej zdecydowany odwołują się do nurtu abstrakcji geometrycznej początku XX w.
Niektórzy z nich korzystają z technik cyfrowych, używając ich jako nowych instrumentów w odkrywaniu zagadnień przestrzennych i architektonicznych. W ten sposób dokonują „refiguracji stylu w nowej epoce”. 
Inni artyści posługują się ironicznymi (o wydźwięku optymistycznym bądź odwrotnie) odwołaniami do abstrakcji z początków XX w.
Jak mówi Caroline Douglas – kurator wystawy – „w epoce postindustrialnej coraz częściej architekci, urbaniści i artyści tworzą nowe wizje sposobów, w jakie społeczności mogą porządkować swoje architektoniczne otoczenie, aby odzwierciedlało ono i wspierało nową rzeczywistość społeczną i gospodarczą”. 
Jane i Louise Wilson prezentują na ekranach plazmowych cztery filmy wideo pt. „Monument”, wykorzystując rzeźbę Victora Pasmore przeznaczoną dla powojennego nowego miasta, mającą je zdobić, a opływającą obecnie strumieniem śmieci i straszącą zdewastowaną powierzchnią.
Richard Wright porzucił płótno jako konwencjonalny podkład i wykonuje przestrzenne malowidła zawsze w reakcji na architekturę.
Phillip Allen igra z perspektywą. Lśniące powierzchnie obrazów Saray Morris odzwierciedlają paradoksalnie nieprzejrzyste, szklane elewacje siedzib wielkich korporacji. 
Gary Hume w sposób abstrakcyjny przedstawia widok drzwi z St. Bartholomew’s Hospital w Londynie, nawiązując do swoich wcześniejszych wielkoformatowych prac przedstawiających geometryczne struktury drzwi instytucji.
Obrazy Toby’ego Zieglera to ekstremalna, centralna perspektywa, matematyczna precyzja, estetyką nawiązująca do gier komputerowych. 
Jedynym trójwymiarowym dziełem jest „Stable Black” Liama Gillicka. 
Małe, malowane na przedmiocie codziennego użytku – gazecie, prace Tony’ego Swaina, nawiązują do płynących codziennie przez nasze życie informacji.
Z kolei prace Johna Wooda i Paula Harrisona są zawsze filmowane w czystym, białym sześcianie. 
Obraz Haluka Akakçego to język bieli na bieli, nieustannie przesuwające się geometryczne reliefy.
Dan Norton stosuje animację cyfrową, angażując aktywność widza, który zaczyna grać dotykając myszy na pulpicie. 
Wernisaż rozpoczął jego performance - za pomocą dodanej konsoli „obsługiwał na żywo” dzieło.