Święto fotografii

WITKIEWICZ Stanisław Ignacy zw. Witkacy, syn Stanisława
Syn Stanisława - malarza, krytyka i pisarza. Pseudonim artystyczny - Witkacy. Znany bardziej ze swoich dokonań na polu literatury i dramatu. wychowanek carskiego Korpusu Paziów w Petersburgu. Oficer gwardii carskiej w I wojnie światowej. W 1914 roku odbył długą podróż, ekspedycję naukową do Australii wraz z Bronisławem Malinowskim. Wychowany w aurze modernizmu w Krakowie i Zakopanem. Teoretyk sztuki, formista, współpracownik "Zwrotnicy", twórca teorii "Czystej Formy" - "....wartość dzieła sztuki nie zależy od uczuć życiowych w nim zawartych ani od doskonałości odtworzenia przedmiotów, a jedynie polega na jednolitości konstrukcji czystych elementów formalnych" Uważał, że twórczość artystyczna jest sposobem wyrażenia "Uczucia metafizycznego". Do połowy lat 20. tworzy malarskie fantazje, które dziś można określić jako pośrednie między modernizmem a surrealizmem. Od tego też czasu uprawia głównie twórczość literacką, która przyniosła mu z czasem światową sławę.
Tworzył prace malarskie w pracowni portretowej, gdzie obowiązywał cennik i wzory do zamówienia kolejnych "odejść" od realizmu portretowanej osoby na rzecz jej artystycznej wizji ekspresjonistycznej. Twórczość portretowa Witkacego była przez długi czas odbierana jako ekstrawagancja artystyczna i osobliwość. Weryfikację i potwierdzenie geniuszu artysty przyniosły następne lata. W 1983 roku wielki sukces w Paryżu miała jego wystawa w Centre Georges Pompidou. Artysta zginął tragicznie w 1939 roku. Popełnił samobójstwo w obliczu sowieckiego najazdu na Polskę, który potraktował jako koniec cywilizacji.

Studiował w PWSSP w Łodzi w latach 1974-1975 oraz w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w latach 1975-1979. Dyplom uzyskał w 1979 roku. Miał 30 wystaw indywidualnych i ponad 200 zbiorowych. Prace w licznych kolekcjach i galeriach sztuki współczesnej. Juror na wielu wystawach w kraju. Wystawy indywidualne: Lublin, Warszawa, Łódź, Lyon, San Diego, Kraków, Nowy York. Wystawy zbiorowe i ogólnopolskie: Radom, Warszawa. Kraków, Poznań, Wrocław, Łódź, Lublin. Wystawy międzynarodowe: Paryż, Frankfurt. Kopenhaga. Southampton, Istambuł, Berlin, Bolzano, Bochum. Nagrody i wyróżnienia: Nagroda Artystyczna im. Stanisława Wyspiańskiego (1990); Triennale Grafiki Polskiej (1991 - Nagroda Regulaminowa); V Międzynarodowe Triennale Rysunku we Wrocławiu (1992 - Grand Prix); European Photography Award, Berlin (1992).

Wypowiada się w różnorodnych mediach: rysunku, malarstwie, fotografii, instalacjach. W sposób metaforyczny podejmuje tematy związane z percepcją cielesności. Ukończyła wydział Rzeźby ASP w Warszawie (2003) oraz Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim (2002). W latach 2003-2004 odbyła staż w prestiżowym Narodowym Centrum Sztuk Plastycznych, Villa Arson w Nicei. Prace w kolekcjach, m.in.: Muzeum Rzeźby, Marl; Kolekcji Miasta Wiedeń; MoBY Museum, Tel Awiw; Villa Arson, Nicea.

Urodził się w Radomsku, teoretyk sztuki, malarz i fotograf. Fotografii i malarstwa uczył się w czasie II wojny światowej, samouk. Był więźniem obozu koncentracyjnego w Auschwitz i w Mauthausen,gdzie organizował krótkie artystyczne pokazy. W obozie koncentracyjnym poznał Mariana Bogusza. Po wojnie aktywnie włączył się w życie artystyczne. W latach 1947-1949 był członkiem Klubu Młodych Artystów i Naukowców, a od 1952 roku przez 19 lat redagował magazyn „FOTOGRAFIA". Oprócz malarstwa zajmował się fotografiką; jego serie fotograficzne z lat 1959-1968 - uważane są za wydarzenie wśród polskich "environments", stworzonych w całości z fotografii. Był założycielem wrocławskiej galerii "Permaf"o - uważanej za jedno z centrum polskiego konceptualizmu. Z. Dłubak w 1982 wyjechał do Francji na stałe.
Współorganizator Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików niemal od samego początku jego założenia, gdzie pełnił funkcje kierownicze: prezesa oraz przewodniczącego Rady Artystycznej. W 1955 roku założył Grupę 55, a w latach 70. wraz z Adamem Lachowiczem i Natalią LL Grupę Permafo. W latach 1965-1975 wykładał na PWSSP i PWSFTviT w Łodzi. Wraz ze swoimi absolwentami i studentami powołał grupę sztuki kontekstualnej "Seminarium Warszawskie". Związany był z warszawskimi galeriami Krzywe Koło, Współczesna, Foksal i Remont, a później również z wrocławskimi Permafo i Seminarium-Foto-Medium-Art. Współzałożyciel Małej Galerii PSP-ZPAF w Warszawie gdzie często wystawiał swoje prace. W latach 80. wyjechał do Francji, ale pod koniec swojego życia przeprowadził się znów do Warszawy. W powojennej fotografii polskiej o awangardowym i nowoczesnym obliczu Dłubak jest wciąż artystą o ogromnym autorytecie, kształtującym wiele pokoleń artystycznych od końca lat 50. do chwili obecnej. Jego prace znajdują się we wszystkich ważniejszych muzeach polskich.

W latach 1979-1984 studiował na ASP w Warszawie gdzie w 1984 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni projektowania graficznego prof. Romana Duszka. Malował w pracowniach prof. Jana Dziędziory i prof. Jacka Sempolińskigo. Od ukończenia studiów zajmuje się malarstwem sztalugowym a także fotografią i projektowaniem.
Brał udział w ponad 45 wystawach indywidualnych: 1990 - Desa Koszykowa, Warszawa; Galeria Test, Warszawa; 1991 - Galeria Promocyjna, Warszawa; Gecobank S.A., Warszawa; 1993 - Pokaz pięciu obrazów, Galeria Zapiecek; 1992 - Business Center Club, Warszawa; 1995 - \'\'Kuszenie św. Antoniego\'\', Galeria Test, Warszawa; 1996 - Galeria L\' angelo, Kolonia; Galeria Promocyjna, Warszawa; 1997 - Kościół Katolicki, Munchengladbach; 1998 - Klub Art & Sport Cristian Ley, Kolonia-Niemcy; 2001 - Sala Konferencyjna w Budynku Mennica Aurum, Warszawa; 2002 - Galeria Fundacji Exit, Warszawa; 2003 - Agencja Office, Warszawa; Wizytująca Galeria, Warszawa; Sale firmy Cap Gemini Ernst&Yang w Budynku Kaskada, Warszawa; Warszawskie Centrum Wystawiennicze, Galeria EXPO XXI Warszawa; 2004 - Galeria Krytyków Pokaz, Warszawa; Centrum Sztuki Galeria EL, Elbląg; Galeria Lufcik DAP, Warszawa; 2005- Hotel Sheraton; 2006 – Polswiss Art, Warszawa, Hotel Sheraton; Sale siedziby firmy Deloitte; Galeria Lufcik, Nagroda Talensa; 2007- Galeria SD Panorama, wystawa fotografii w ramach Warszawskiego Festiwalu Fotografii
Artystycznej, Warszawa; 2008 - Galeria Wizytująca w Café Kulturalna; Pałac Kultury, Warszawa; 2009 – Hotel Marriott, Warszawa; Galeria Promocyjna, wystawa fotografii; 2010 - Enoteka Polska, Warszawa.

Ponad 250 wystaw zbiorowych, m.in.: MUBA\' 87 Bazylea; Arsenał 88 Warszawa; Maneż 91 Moskwa; Ensemblia 91 Munchengladbach; Obraz i ruch - Muzeum Kinematografii, Łódż 91; Fundation Laigle Roermond Holandia 92, Together in Life and Art, Instytut Polski Paryż 99; Syndrom Milenijnego Przełomu, DAP Warszawa 2000r; Obraz 2000 Fundacja Polsko Japońska im. Miyauchi, Stara Kordegarda Warszawa (finał konkursu); Warszawa wraca na płótna mistrzów (finał konkursu), Warszawa 2001; Finał konkursu „Obraz roku 2003” miesięcznika Art&Business, Warszawa, Polska – Litwa, Wilno 2004; „Walking Art Tour” Warsaw Destination Alliance, Hotel Victoria, Warszawa; Warszawski Festiwal Fotografii Artystystycznej ’05; Beijing International Art Biennale China 2005; Świadectwo czasu, Instytut Polski, Berlin’05; Triennale Sztuki Sacrum, Częstochowa; 2007 - Targi Sztuki Kunstmassan Sztokholm, 2009 - Aukcja” Inne spojrzenie”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa.

Udział w aukcjach charytatywnych, m.in.: Aukcja na rzecz kwartalnika „Exit”, Artyści dla Hospicjum, Warszawa 2001; aukcja dla Krystiany Rob-Narbutt, Zachęta, Warszawa ’07, aukcja na rzecz Fundacji Dzieci Niczyje, Warszawa CSW; Aukcja Wielkiego Serca Kraków; Aukcja „Inne spojrzenie”, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa; Aukcja Fundacji Psychoonkologii „Ogród Nadziei”, Muzeum Narodowe, Warszawa ’10; Aukcja na rzecz Pomocy im.Św. Brata Alberta; Aukcja na rzecz Fundacji Sue Ryder.
Prace Krzysztofa Pająka znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą (m.in. USA, Niemcy, Francja, W.Brytania, Holandia, Japonia.)

Członek ZPAF od 1981r. Od 1996r., prezes Okręgu Krakowskiego ZPAF. Stypendysta The United States Information Agency [1990]; Ministra Kultury i Sztuki [1983, 1987]; International Polaroid Collection [1986]; Prezydenta miasta Krakowa [1985]. Jego prace znajdują się w kolekcjach: Bibliotheque Nationale, Paryż, Francja; Centre Regional de la Photographie, Nord Pas-de-Calais, Francja; International Polaroid Collection, Cambridge Mass, USA; Museum of Modern Art, New York NY, USA; Muzeum Narodowe, Wrocław; Muzeum Sztuki Współczesnej, Łódź; Muzeum Historyczne m. Krakowa, Kraków; Regionalne Muzeum Sztuki, Biała Podlaska.

Wybitny fotoreporter, członek ZAiKS, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Związku Polskich Artystów Fotografów. Najsilniej związany ze środowiskiem plastyków.
 Jednak od roku 1980 do 1992 poświęcił się całkowicie fotograficznej rejestracji wydarzeń politycznych i społecznych w Polsce. Był jednym z nielicznych, którzy nie ulękli się represji i fotografowali rzeczywistość tamtych lat. Zdobył zaufanie Solidarności i uczestniczył (często jako jedyny fotograf), w tajnych spotkaniach tworzącej się państwowości. Był uczestnikiem wielu działań Ruchu Kultury Niezależnej, prasy podziemnej (PWA), autorem ponad dwudziestu wystaw indywidualnych z lat 1980-1989, które pokazał w Polsce, Niemczech, Anglii, Francji, Szwecji, Bułgarii, Słowacji, Białorusi. W roku 1984 otrzymał nagrodę Komitetu Kultury Niezależnej "Solidarności", a w 1987 nagrodę Dziennikarzy Niezależnych SDP za całokształt twórczości. Już w roku 1981 wydał album ze strajku w Stoczni Gdańskiej (112 zdjęć), a w 1990 album Polska sierpień 80-sierpień 89 (360 zdjęć). Był pierwszym w Polsce fotografem, który pokazał na wystawie ponury świat narkomanów, który dokumentował mieszkając z nimi przez miesiąc w 1981 roku. Jest autorem wystaw z Egiptu, Grecji, Libanu, Nepalu, Nikaragui.

Portrecista wybitnych postaci Warszawy i fotograf reklamowy. Interesował się także pejzażem, architekturą, aktem. Fotografią zajmował się od 1914 roku, wystawiał od 1927. Pierwszą wystawę indywidualną miał w 1930 roku. W 1929 roku otworzył atelier fotograficzne w Warszawie, gdzie wykonywał portrety znanych postaci kultury i sztuki polskiej oraz zdjęcia reklamowe i mody. W latach 1931-1932 powstaje duży cykl reportażowy „Kazimierz nad Wisłą” 1931-1932, uważany za pierwszy reportaż fotograficzny w Polsce. Materiał ten został skopiowany jednak dopiero w 1960 roku, a jego cześć pokazana na retrospektywnej wystawie artysty w tymże roku. Czynny również po wojnie. Aktywny działacz i organizator życia artystycznego. Od 1926 działał aktywnie w Polskim Towarzystwie Miłośników Fotografii, współzałożyciel ZPAF, Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego, Sekcji Fotograficznej ZAIKS.

1999-2004 - Studia i dyplom na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie
2004 – dyplom z wyróżnieniem na wydziale Rzeźby w Pracowni Działań Medialnych
Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2004). Rezydentka HIAP, Cable Factory, Finlandia, w ramach projektu A-I-R Laboratory CSW Zamek Ujazdowski (2006), oraz rezydentka SPACES, Cleveland, Ohio, USA(2007)
Małgorzata Markiewicz tworzy obiekty, rzeźby, fotografie, instalacje i performance. W swoich pracach sięga do najróżniejszych materiałów, wykorzystuje ubrania, haft, prace robione na drutach, szydełkuje, zestawia je z surowymi konstrukcjami betonowymi i metalowymi.
W swojej twórczości analizuje najbliższą codzienność. Interesują ją ślady życia, emocji, które przechowują ubrania, materiały – najbliżsi świadkowie naszych ciał. Ciało w jej pracach to nie pole kulturowej walki lecz człowiek - przemiany, emocje, jakie w nim zachodzą. Od 2002 regularnie prezentuje swoje prace na w galeriach w Polsce i za granicą.
Jej prace znajdują się w kolekcjach: CCB Lizbona, Muzeum Sztuki Współczesnej w Niepołomicach, w Galerii Arsenał w Białymstoku, BWA w Bielsku Białej, BWA Bunkier Sztuki i innych oraz w szeregu prywatnych kolekcji w Polsce i za granicą.

Urodzona we Wrocławiu. W 1971 ukończyła Wydział Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1970-1971 realizowała pracę dyplomową, której prezentacja polegała na symultanicznym pokazie na trzech ekranach ok. 500 przezroczy.
Od 1971 roku w artystycznym duecie z Przemysławem Kwiekiem jako KwieKulik prowadzili za własne pieniądze, w swoim prywatnym mieszkaniu w Warszawie niezależną Pracownię Działań, Dokumentacji i Upowszechniania (PDDiU). Realizowali wówczas działania typu performance, instalacje, obiekty, slajdy, czarno-białe fotografie, filmy, wideo, rysunek, malarstwo, pieczątki, mail-art., interwencje, teksty.
Od roku 1987 Zofia Kulik pracuje indywidualnie, wykonując przede wszystkim wielokrotnie naświetlane fotografie czarno-białe, a także instalacje, obiekty, gabloty i prace wideo.