Szymon Kobylarz - Architektura - malarstwo, instalacja

Projekt „Architektura” jest według zamysłu autora swoistym wybieganiem w przyszłość. Przedstawił w nim wizualizację własnych przemyśleń na temat architektury współczesnej i zarazem podjął próbę analizy, jak współczesna nam architektura będzie odbierana w przyszłości. Projekt od strony formalnej składa się z trzech części - malarstwa, makiet architektonicznych i instalacji video.
 
  
 
  
 
Wizja Kobylarza nie jest optymistyczna. Ikony architektury współczesnej Warszawy i Katowic, takie jak chociażby Złote Tarasy straszą na jego płótnach jako destrukty obiektów: opuszczone, odarte z błyszczących elewacji, pozbawione życia i blichtru, wypalone. Podobnie makiety budynków bliższe są poetyce „Mad Maxa” niż warszawskiej ulicy. Czy to artystyczna utopia? Patrząc np. na mieszczący się w Krakowie vis a vis Wawelu PRL-owiski ogromny hotel, od lat starszacy pustymi oknami, który obecnie trzeba wysadzać, bo nawet rozebrać się go nie da, to wizja autora ma w sobie wiele cech prawdopodobieństwa. Można ją potraktować jako zapis reporterski, można także jako przestrogę. Całość wpisuje się w coraz modniejszy obecnie nurt dokumentacji miejsc i obiektów opuszczonych, destruktów nieobliczalnego bumu budowlanego. Wystawę można także odczytać jako zapis przewidywanych katastrof i zamachów, metaforę końca cywilizacji, choc taka interpretacja wydaje sie nazbyt pompatyczna. 

Wystawa Szymona Kobylarza w Wytwórni Sztuki jako całość jest dobrze pomyślana i zaaranżowana. W niewielkiej przestrzeni malarstwo, makiety architektoniczne i wyświetlany na nadpalonym, monitorze komputera film, rejestrujący pożar jednej makiet tworzą spójną prezentację, konstruującą przestrzeń dialogu. 
 

Ps. Wytwórnia Sztuki prosiła, aby napisać, że jest galerią przyjazną dzieciom i serdecznie zaprasza rodziców wraz z pociechami. Na wernisażu dało się zauważyć to otwarcie na najmłodszych. Kilkoro maluchów z determinacją budowało konstrukcje z klocków, próbując przy okazji zburzyć część ekspozycji. Można było odnieść wrażenie, że choć galeria jest przyjazna dzieciom, to dzieci galerii niekoniecznie. Dziwne, ale to performance nie przeszkadzało w zwiedzaniu wystawy.