Tadeusz Boruta - Figur Racje - malarstwo




Okazja to prawdziwa obejrzeć obrazy Tadeusza Boruty w Warszawie. Jego ostatnia indywidualna wystawa miała miejsce przed ośmiu laty w Galerii Studio. Artysta maluje wielkoformatowe obrazy przywołujące w pamięci dzieła mistrzów Renesansu i XVII wiecznych mistrzów hiszpańskich. Ktoś, kto nie zetknął się wcześniej z twórczością Tadeusza Boruty może się czuć zaskoczony tematyką jego prac. Rzadko dziś artyści odwołują się bezpośrednio do dziedzictwa chrześcijaństwa, do życia i męki Jezusa i żywotów świętych.
Pokazane na wystawie prace pochodzą z dorobku ostatnich 4 lat, z cykli m.in.: "Niewierny Tomasz", "Św. Franciszek oddaje się pod opiekę Kościoła", "Architectus mundi". 
Tadeusz Boruta we wstępie do mini katalogu wystawy wyjaśnia jej tytuł "Figur racja". "...Autentyczna twórczość rodzi się z doświadczenia własnego - podlegającego procesom przemijania - ciała; jego uwarunkowań i aspiracji. Precyzyjniej ujmując jest nią sztuka - zarówno współczesna jak i dawna - w której "słyszymy" nieubłaganie tykający biologiczny zegar wystukujący jednocześnie rytm wieczności. Taka twórczość jest zawsze zawieszona pomiędzy prefiguracją (oczekiwaniem, zapowiedzią) a transfiguracją (przekraczaniem). W tych dwóch pojęciach wyraża się owa wewnętrzna ruchliwość formy - moment przeobrażenia materii."
Doświadczenie własne, o którym tu pisze artysta, jest tożsame w jego obrazach z postacią samego artysty wpisanego w narrację obrazów. Nagość bohatera tych opowieści jest nagą prawdą o jego życiu, losie, przeznaczeniu. Kontakt z obrazami Tadeusza Boruty zmusza do kontemplacji. Nie sposób potraktować tej wystawy obojętnie.


  
 
 
 
 
 
 
 
 

      
 Wybrane prace:
 

   
  
 
 
 
     

 
   
 Nota biograficzna:

        
    
 Tadeusz Boruta - urodził się w Krakowie w 1957 roku. Studiował: w latach 1979-83 malarstwo na krakowskiej ASP, dyplom z wyróżnieniem w roku 1983 w pracowni prof. St. Rodzińskiego, w latach 1980-84 filozofię na Papieskiej Akademii Teologicznej. W latach osiemdziesiątych organizator wystaw Ruchu Kultury Niezależnej. W latach 1990-92 członek Rady Plastyki przy Ministrze Kultury i Sztuki. Prezentował swoje obrazy na 41 wystawach indywidualnych i ponad stu zbiorowych. W latach 1992-93 maluje wspólnie z Aldoną Mickiewicz obrazy ołtarzowe w byłym klasztorze sióstr benedyktynek w Monte San Savino we Włoszech. W latach 1996-97 maluje polichromie do kościoła parafialnego w Lubniu, a w latach 1998-99 realizuje polichromię w Smugawie. W roku 2001 maluje polichromię w kościele parafialnym w Harbutowicach. Przebywał na stypendiach artystycznych w Rzymie (1986) i w Lugano (1995). Jest autorem kilkunastu wystaw problemowych m. in. „W stronę osoby” (1985), „Wszystkie nasze dzienne sprawy” (1987) w krużgankach oo. Dominikanów w Krakowie, „Misterium paschalne” (1986) w krypcie Pijarów, „Aus der Metapher heraus” (1990) w Darmstadt, „Cóż po artyście w czasie marnym” (1990) w warszawskiej Zachęcie i w krakowskim Muzeum Narodowym (1991), „I barbari nel giardino” w Bolonii. Autor książki Szkoła Patrzenia wydanej przez Wyd. Jedność w 2003 roku. Swoje teksty o sztuce publikował także w Tygodniku Powszechnym, Znaku, Res Publice Nowej, Art. & Business, Życie Duchowe. Posiada obrazy w kolekcjach publicznych w kraju i zagranicą m.in. w Muzeach Narodowych Krakowa i Wrocławia, w Muzeach Okręgowych i Miejskich Katowic i Radomia, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, Muzeum Diecezjalnym w Opolu, Bibliotece Narodowej w Warszawie. Wykładowca Instytutu Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego i Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Bibliografia o jego twórczości obejmuje ponad 400 różnego typu publikacji.


Wystawa czynna do 25 lutego 2005
 
Relacja przygotowana przez Artinfo.pl           



Galeria prac


Powrót