Tadeusz Brudzyński - malarstwo w Art New Media

21 stycznia o godzinie 19.00 w galerii Art New Media w Warszawie miał miejsce wernisaż malarstwa Tadeusza Brudzyńskiego.
Wernisaż, nie dość, że okazał się ucztą dla zmysłów, istnym mets dèlicate dla podniebienia artystycznej wrażliwości, to dodatkowo uraczył uczestników ciasteczkami, które można było zagryźć jabłkiem i popić winem. 
Na wystawie zaprezentowano zbiór kilkudziesięciu dzieł artysty z kolekcji córki malarza – Hanny Brudzyńskiej. W skład zbioru weszły wielkoformatowe obrazy olejne i prace na papierze (rysunki, grafiki). Większość z prezentowanych prac pochodzi z „okresu paryskiego” artysty czyli z lat 1983 – 1996. Kilka z nich można było obejrzeć w 1997 r. w warszawskiej Galerii Sztuki Współczesnej „Zachęta” na wystawie indywidualnej T. Brudzyńskiego. 
 
 
Ekspozycja w Galerii Art New Media została poszerzona o dotychczas nie prezentowane w Polsce płótna artysty oraz wspomniane wyżej prace na papierze.
Tematyka obrazów Brudzyńskiego skupia się wokół człowieka i jego zakleszczonej miejską samotnością rzeczywistości. Bohaterem artystycznych aktów malarza jest człowiek wpisany w niemą rozpacz industrialnej przestrzeni, zagubiony w ulicznym chaosie z bolesną naroślą egzystencjalnego cierpienia. Dla paryskich krytyków człowiek Brudzyńskiego to postać ugięta pod krzyżem niedoli człowieczej, w rozpaczliwej walce z teraźniejszością, w walce o niemal teatralnej fakturze zdarzeń i czynów.
  
 
 
W swojej twórczości Tadeusz Brudzyński nawiązywał do europejskich mistrzów – El Greca, Rembrandta, D. Velazqueza. Inspiracje odnajdywał również we współczesnym malarstwie G. Braque’a czy A. Giacometti’ego. W jego obrazach, wyrazistość zderza się z wyrafinowaniem i delikatnością. W kolorach przeważają wymagające odcienie błękitu, szarości, beżu poprzetykane eksplozjami gorących i pikantnych tonów, gdzie czyste światło nadaje kompozycji rytm i harmonie. 
 
W dziełach Brudzyńskiego wyraźnie drga owo zatracenie w procesie twórczym, to „poruszanie się po omacku”, o którym pisał w listach do swojej wieloletniej przyjaciółki, malarki, Madeline-Pierre Querolle, a o którym możemy przeczytać w materiałach prasowych dostarczonych przez Galerię.
Brudzyński w trakcie pracy dawał się ponieść kształtom i formom, które go prowadziły i niepokoiły przybierając przedmiotową postać. A „wyjście z ciemności”, o którym pisał w listach, stawało się punktem zwrotnym dla ostatecznego kształtu jego działa.
 

 
  Nota biograficzna:

  
 
Tadeusz Brudzyński urodził się w 1956 roku w Warszawie. Zmarł w 1996 r. w Paryżu. W latach 1970-1973 mieszkał w Afryce, w Kinszasie. W latach 1975-1976 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Tuluzie, a następnie, od 1976 do 1980 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1980 r. otrzymał dyplom w pracowni profesora Jacka Sienickiego. W 1981 roku uczestniczył w aukcji dziel sztuki na rzecz NSZZ Solidarność, zorganizowanej w Muzeum Narodowym w Warszawie. W czerwcu 1983 r. wyjechał do Francji i zamieszkał w Paryżu. Żaden z młodych polskich artystów nie osiagnął wcześniej w Paryżu takiego sukcesu. W 1985 zdobył Prix de la Princesse Grace na 19. International d'Art Contemporain de la Principauté de Monaco. W 1986r. pracował w Cité International des Arts. Do dzisiaj jest żywą legendą warszawskiego i paryskiego środowiska artystycznego. 
Bohaterem wyrafinowanych, pełnych wyrazu obrazów artysty jest człowiek. Najczęściej samotny, zagubiony w gwarnej, miejskiej rzeczywistości. Oczekujący pomocy, wsparcia. Christoph Graizon, krytyk sztuki, w jednej z przedmów do katalogu jego wystawy napisał: "Człowiek z obrazów Brudzyńskiego to człowiek z ciała, zmiażdżony w postawie Chrystusa bezsilnego lub ograniczony do kilku linii, rzutów jaskrawych barw rozdzierających czerń, jak krzyk w pustce". Inny słynny krytyk - Jean Jacques Gautier z "Le Figaro" o obrazach Brudzyńskiego powiedział: "W tym są wspaniałe, teatralne gesty".
W 1997 r artysta miał wystawę pośmiertną w warszawskiej Zachęcie. 
W 2003 r wystawę twórczości artysty przygotowała Galeria Art New Media w Warszawie.

    
Wystawa czynna do 7 lutego 2003
 

Tekst i zdjęcia: Łukasz Wójcicki
Relacja przygotowana dla Artinfo.pl