Wojciech Fangor - Galeria Sztuki Współczesnej Winda

Miłą i zupełnie nieoczekiwaną niespodzianką było zobaczenie przez przypadek na szybie jednej z kieleckich galerii plakatu z nazwiskiem Fangor. Ten fakt podziałał piorunująco – Kielce w końcu rzadko mają okazję gościć u siebie prace tej klasy artystów. Tym większe zainteresowanie wzbudza galeria „Winda”, która dzieła te pokazuje.

Jeśli ktoś o istnieniu galerii nie wie, musi przede wszystkim chcieć do niej trafić. Kryje się w wielkim gmaszysku, jakim jest Kieleckie Centrum Kultury, wysoko na piętrze, nie opatrzona żadnym rzucającym się w oczy szyldem. Za to kiedy się już do niej wejdzie... wyobraźnia zaczyna podsuwać pomysły, jakie wystawy można by w niej robić. 
Przestrzeń całkiem pokaźnych rozmiarów i industrialny charaktery wnętrza już może być inspiracją. Dodatkowo do galerii podjeżdża winda towarowa, co ma nie byle jakie znaczenie w przypadku wystaw sztuki oscylującej wokół instalacji, czy innych przestrzennych rozwiązań. 
Fangor jest jednym z pierwszych pomysłów, który ma zapoczątkować cykl – nazwijmy to najprościej – wystaw ciekawych i znanych artystów w galerii „Winda”. Pomysł świetny, nic nie stoi też na przeszkodzie, aby miał się nie udać, tym bardziej, że stoją za nim osoby, którym przede wszystkim się chce, i które w to wierzą. 

Prezentowana wystawa Wojciecha Fangora „3 Wymiary” to kontynuacja artystycznych rozważań autora nad kulturą współczesną, kulturowym kontekstem sztuki wyznaczonym przez nowe formy i środki komunikacji. Artysta podejmuje tu zagadnienie przestrzeni, które interesuje go mniej więcej od połowy lat 50., kiedy zaczął malować obrazy abstrakcyjne i pasjonować się zależnościami przestrzennymi między nimi. Wojciech Fangor, odkrył tzw. „Iluzyjną Przestrzeń Pozytywną”, która w odróżnieniu od renesansowej perspektywy zbieżnej, dawała wrażenie nie zanurzania się w głąb obrazu, lecz „wydobywania się” z niego w kierunku widza. Innym odkryciem, i zarazem wystawą, było Studium Przestrzeni – aranżacja, w której dzięki sąsiadującym z sobą obrazom „Iluzyjnej Przestrzeni Pozytywnej”, tworzyły się strefy napięć o wyjątkowej sile oddziaływania. Wystawa ta stała się wydarzeniem artystycznym, uznana została za pierwsze polskie environments.

Przedstawiany w Kielcach projekt jest kontynuacją problemu obrazu w przestrzeni, ich form i przenikającego przez nie światła, zarówno osadzony w „fangorowskiej” tradycji, jak i wyznaczający jej nowe rozwiązania.