Wojciech Łazarczyk - Galeria Klimy Bocheńskiej

Wernisaż wystawy Wojciecha Łazarczyka skupił miłośników malarstwa czystego, pozbawionego anegdoty, umykającego łatwym interpretacją opartym na narracji. Powściągliwe, eleganckie i przyciągające uwagę obrazy są czystym kolorem i niuansem barwnym. Obrazy te nie mają tytułów, niczego nie przedstawiają, ani nie opowiadają żadnej historii. W ich interpretacji autor też nie pomaga: w trakcie otwarcia nie odezwał się ani słowem, nikomu niczego nie ułatwił i tym samym zmusił widzów do zanurzenia się w malarstwo. A nie było to doświadczenie przynoszące łatwą przyjemność, gdyż obrazy Łazarczyka wywołują u widza stan poznawczego niepokoju. 

Na wystawie znalazły się prace z roku 2006. Tytułowe „Krzyżowanie” nie ma żadnych odniesień transcendentalnych. To zapis interakcji pomiędzy płaszczyznami wielkoformatowych płócien. „Krzyżowanie” przejawia się w rezultacie zorganizowania przestrzeni malarskiej całej wystawy, którą oglądać można tylko w kontekście przecinających się w planach widzenia dzieł. Ostatecznie Krzyżowanie nie obywa się na zasadach prostych zależności pion-poziom, ale występuje w formie konfiguracji rozwiązań malarskich. Obraz „skrzyżowany” staje się pytaniem o tożsamość malarstwa, staje się przestrzenią lokacji ścierających się na granicy widzenia porządków i sił włączonych lub wynikających z otoczenia. Jest zatem „Krzyżowanie” w znaczeniu przecinania, ale jest też w znaczeniu zakłócenia, w znaczeniu przenikania, przejścia i rozstajów. „Krzyżowanie” przecinanie się wartości malarskich: jakości kolorów, sposobów ich zaistnienia na płótnie, gęstości, ich relacji i stosunków: mat - półmat, czerń - czerń, kolor - kolor, i szerzej, obraz - przedmiot, statyka – ruch. To wreszcie krzyżowanie procesów percepcyjnych: ukrytych i ujawnionych fragmentów obrazów, widocznych i niewidocznych ich warstw, repetycji i odbić detali, wyrazistości i nieostrości.