Wystawa prac Romana Artymowskiego (1919-1993)

12 czerwca 2003 roku otwarto w Galerii Polskiego Domu Aukcyjnego "SZTUKA" wystawę malarstwa Romana Artymowskiego - jednego z najwybitniejszych artystów polskich drugiej połowy XX wieku. 
Wystawę otworzyła Maria Grabska. Słowo wstępne, przybliżające sylwetkę artystyczną malarza, wygłosiła Dobrosława Horzela - komisarz wystawy. 
Wernisaż zebrał liczne grono zaproszonych gości i najbliższą rodzinę artysty, w imieniu której głos zabrał syn artysty Daniel Artymowski. Nie krył wzruszenia i zadowolenia, że twórczości ojca poświęcono tyle uwagi i nadano jej właściwy wymiar.
 
 
A jest to wystawa naprawdę imponująca. Pokazano prace ilustrujące całe zawodowe życie i twórczość Romana Artymowskiego. Od prac z cyklu Pejzaży włoskich wykonanych w niezwykle kunsztownej technice enkaustyki z końca lat 50-tych, przez, jak pisze Piotr Majewski w katalogu wystawy "..bezkonkurencyjne akwarelowe kolaże, stanowiące rezultat splotu bliskowschodnich inspiracji z malarskimi formułami "nowoczesności" " do późnej twórczości, która "..przyniosła jedną z największych w powojennej sztuce polskiej serię malarskich krajobrazów w postaci akrylowych pejzaży z charakterystycznym motywem ogromnej kuli słońca zawieszonej nad płaską linią horyzontu".
 
 
Ascetyczne, geometryzujące pejzaże są dzisiaj zaliczane do klasyki polskiego malarstwa współczesnego, stawiając ich autora na trwałe w historii sztuki polskiej. Cykl ten powstawał i rozwijał się od pierwszej połowy lat 70-tych, aż do śmierci artysty w 1993 roku.
  
  
Wystawa pozwala prześledzić drogę twórczą, od wczesnych prac, w których widać wpływ profesorów, choć jest to forma koloryzmu bardzo umiarkowana w odmierzaniu koloru, przez eksperymenty fakturalne, sztukę abstrakcyjną informelu, do ostatniego, nigdy nie zakończonego cyklu. Mistrzostwo Romana Artymowskiego widać najwyraźniej w sposobie traktowania koloru, który w wielokrotnie stosowanej monotonnej formie "słońca i horyzontu" za każdym razem daje inne, nowe, odkrywcze jakości.
Zaprezentowane prace, a jest ich około 100, stanowią swoistą biografię artystyczną polskiego artysty XX wieku.
Pokazane na wystawie prace można nabyć, i co może stanowić dużą niespodziankę i miłe zaskoczenie dla kolekcjonerów współczesnej sztuki polskiej, ceny są naprawdę przystępne.
 
Wystawie towarzyszy katalog - album pod redakcją dr Józefa Grabskiego, wydany przez Wydawnictwo IRSA i poświęcony wystawie i twórczości Romana Artymowskiego.
 
   
    
 

      
 Wybrane prace:
 

 
  Nota biograficzna:

  
 
Roman Artymowski - urodził się w 1919 r we Lwowie, zmarł w 1993 r w Warszawie. Podczas II wojny światowej walczył w oddziałach ZWZ i Armii Krajowej. W czasie okupacji związany był z konspiracyjnym teatrem Tadeusza Kantora. W tym okresie interesował się poezją - członek krakowskiej grupy poetyckiej "Inaczej". W 1945 r podjął studia na ASP w Krakowie. Jego nauczycielami byli Eugeniusz Eibisch - malarstwo, Andrzej Jurkiewicz, Konrad Srzednicki - grafika i Czesław Rzepiński - rysunek. W październiku 1949 r wystawił po raz pierwszy swe prace. W latach 1953-1956 brał udział w wykonaniu polichromii odbudowywanych kamienic Rynku Starego i Nowego Miasta w Warszawie. W 1958 r po raz pierwszy odbył podróż na Bliski Wschód. W 1959 r w galerii Krzywe Koło miał pierwszą wystawę indywidualną, na której pokazał prace powstałe pod wpływem podróży do Włoch. W tym samym roku odwiedził Bagdad, organizując tam wystawę polskiej sztuki współczesnej. W latach 1959-1960 wykłada grafikę artystyczną i poligrafię w bagdadzkich uczelniach artystycznych. W latach 1962-1967 ponownie w Iraku na stanowisku kierownika Katedry Grafiki Warsztatowej ASP w Bagdadzie. Po powrocie do Polski pracuje w PWSSP w Łodzi - prowadzi Pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Tkaniny. W latach 1971 - 1974 był rektorem łódzkiej PWSSP. W latach 1976 - 1079 pracuje w Iraku jako profesor ASP Uniwersytetu Bagdzdzkiego. W 1982 r otrzymał profesurę na warszawskiej ASP, w latach 1983 - 1984 był rektorem tej uczelni. W 1992 r wraz z żoną Zofią zakłada fundację "Promocja Polskiej Sztuki Wizualnej" z siedzibą w Łowiczu.
Artymowski, uczeń kolorysty Eugeniusza Eibischa wszedł do dziejów sztuki jako artysta szczególnie wyczulony na niuanse barwne i walory niezwykłych faktur. Początkowo realista, oddalał się stopniowo od malarstwa figuratywnego w stronę informelu, by w końcu przyjąć konwencję swoiście rozumianej abstrakcji geometrycznej.
Najsilniejszą inspiracją okazał się dla artysty pustynny krajobraz Iraku, orientalna, nasycona tajemnicą atmosfera Bagdadu. Owocem podróży na Bliski Wschód były wysmakowane w barwie i fakturze płótna, akwarele i grafiki. W głębi na poły abstrakcyjnych układów dojrzeć można sylwetki arabskich kobiet, pustynne słońce, ruiny starożytnych miast. Mistrzowsko potrafił oddać istotę tamtejszego pejzażu – lejący się z nieba żar, rozedrgane, gorące powietrze. Te ulotne efekty osiągał malarz dzięki zastosowaniu niezwykłych, wymyślanych przez siebie lub wskrzeszanych po wiekach zapomnienia technik, rzadko stosowanych materiałów; był w tym mistrzem. 
W późniejszej twórczości wspomnieniem Orientu stał się, wciąż na nowo przetwarzany, motyw nisko nad horyzontem zawieszonego słońca – symbol, znak rozpoznawczy, najsilniej z artystą kojarzony.

    
 
Wystawa czynna do 31 sierpnia 2003
  
Relacja przygotowana przez Artinfo.pl