Zabawy dużych chłopców

Urodził się w Radzyminie, studiował w warszawskiej ASP w latach 1963-70. W czasie studiów, począwszy od 1965 roku rozpoczął cykl Podróże autostopem (kontynuowany do dziś), w którym portretował miasta i miasteczka z perspektywy "ptasiego lotu", w polu zainteresowania artysty, poza architekturą, znalazło się życie i obyczaje mieszkańców. W latach 1972 - 78 powstaje cykl Sportowcy, w którym przedstawia ludzi marginesu, cwaniaków, palaczy najtańszych wówczas papierosów marki "Sport". Około roku 1980 nastąpiło połączenie cyklów Sportowcy i Robotnicy /realizowanego od ok. 1975 r/. Szyderstwo i krytyka z prowadzących "sportowe" życie współziomków / była to też reakcja na nachalne, instrumentalne gloryfikowanie hegemona - tj klasy robotniczej, przez ówczesną propagandę/ zostało zarzucone na rzecz poczucia solidarności z portretowanymi ludźmi. Obrazy z cyklu Warszawa (1981 r), proroczo antycypowały wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. W cyklu Droga na Wschód (1989 - 1991) upamiętnił ofiary stalinowskiego komunizmu, w cyklu Od Grudnia do Czerwca (1990 - 1994) oddał pamięć ofiarom stanu wojennego w Polsce. W cyklu Niech żyje wojna! powstałym pod wrażeniem wojen na Kaukazie i Bałkanach artysta śle przesłanie - ostrzeżenie.

Ostanie cykle artysty to: Wyliczanka, Diagonale, Kwiaty, powrót do Podróży autostopem i cyklu Błekitne. Autor ponad 3 tysięcy obrazów towarzyszących naszemu życiu od kilkudziesięciu lat, stanowiących swoistą, niepowtarzalną , artystycznie ujętą kronikę życia, obyczaju, materialnego i duchowego zapisu naszej kultury.

Urodził się w 1936r w Falenicy pod Warszawą, zmarł w 1992r w Warszawie.

Malarz, rysownik, krytyk i pedagog. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, dyplom obronił w 1959 r u prof. Bohdana Lacherta. Debiut malarski w 1957 r na wystawie Wydziału Architektury PW. W tym samym roku zadebiutował także jako krytyk w piśmie "Za i Przeciw". W początkowym okresie swojej twórczości był pod wpływem swego mistrza i przyjaciela Artura Nachta-Samborskiego, szukał też inspiracji w twórczości Paula Klee. Z czasem wypracował własną i nie poddającą się modom stylistykę. Prace artysty przedstawiały świat struktur, imaginacyjnych pejzaży, wizji archaicznego świata przyrody. Artysta pozostawił bogatą spuściznę rysunkową, często o charakterze osobistego notatnika. Druga pasją artysty była krytyka artystyczna. W latach 1957-1968 publikował artykuły we "Współczesności", "Przeglądzie Artystycznym", "Przeglądzie Kulturalnym", "Więzi", "Ty i ja". Nie znosił koniunkturalizmu i manipulatorstwa, miał odwagę publicznie głosić osobiste poglądy nie ulegając autocenzurze i naciskom. Aktywność krytyczna artysty została mocno ograniczona po1968 r. Często wystawiał za granicą, gdzie przez długi czas jego twórczość była bardziej znana niż w kraju. W 1993 r miała miejsce retrospektywna wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.
Prowadził także pracownię rysunku na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Jego prace znajdują się w najważniejszych kolekcjach w kraju (w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu, w Muzeum Sztuki w Łodzi)  oraz w kilku znaczących za granicą (w Museé d’Art Moderne w  Paryżu, Städische Kunstgalerie w Bochum).
 
Stajuda był znawcą muzyki, wirtuozem-amatorem i kolekcjonerem muzyki poważanej, nigdy nie próbował przenosić muzyki w malarstwo. 

Stajudzie jeszcze za życia towarzyszyła legenda środowiskowa, na którą składała się jego dziwność, niezależność i osobność. Ważną rolę w kreowaniu tej legendarnej biografii odegrało mieszkanie Stajudy w Warszawie prz ul. Wiejskiego, rodzaj salonu artystycznego, ale przede wszystkim miejsce tworzenia. 

Urodził się w Nowym Sączu, zmarł w 1999 roku w Zakopanem. Studiował na Wydziale Rżeźby warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem, a w latach 1970-71 jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany jest przede wszystkim jako twórca monumentalnych rzeźb i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze Sztandarami i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. XX wieku tworzył Portrety w technice asamblażu i kolażu. Asamblaże tworzył od 1957 roku. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 roku, Biennale w Wenecji (1970) i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.

W latach 1978-1983 studiował na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni Stefana Gierowskiego. Od 1985 roku jest wykładowcą na Wydziale Wzornictwa warszawskiej ASP, obecnie ze stopniem doktora habilitowanego. Już w trakcie studiów silnie zaangażował się w rozwój niezależnej sceny artystycznej, a początek jego kariery upłynął pod znakiem działalności w Gruppie, której swoistym zwieńczeniem był udział w Documenta w Kassel w 1987 roku oraz szereg wystaw w Polsce i za granicą. Wraz z cyklem Fin de siècle z 1992 roku zasadniczo porzucił malarstwo, koncertując się na pracach o charakterze interdyscyplinarnym i performatywnym.

Od początku swojej drogi twórczej rozwijał koncepcję „sztuki osobistej, czyli prywatnej”, pozostającej w silnym połączeniu z życiem samego artysty, ale także odnoszącej się do problemów, które umieszczają każdego widza w kontekście uniwersalnym. Ta zasadnicza oscylacja pomiędzy doświadczeniem pojedynczości a powszechnością towarzyszy jego twórczości do dziś i stanowi o jej ciągłym charakterze, pomimo licznych, często bardzo radykalnych decyzji artystycznych w jego karierze.

Równie istotnym elementem twórczości artysty jest wymiar polityczny, który z czasem stał się osią jego programu. Początkowo wyrażało się to w ogólnym kierunku działalności Gruppy oraz pojedynczych dziełach, takich jak Mon cheri Bolscheviq czy Zdzicho skacze co noc z butelkami z benzyną, by stopniowo ewoluować w stronę prac wpisujących się w dyskurs antytotalitarny, takich jak cykl Nie wolno! (2010) oraz Symulator totalitaryzmu (2012).

Urodził się w 1965 w Białej Podlaskiej. Jest absolwentem Wydziału Malarstwa ASP w Warszawie, pod kierunkiem prof. S. Gierowskiego i prof. R. Winiarskiego. Obecnie asystent profesora J. Lisa w warszawskiej ASP. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Galerii Dziekanka w 1988 roku. R. Maciejuk brał udział w wielu wystawach zbiorowych m.in. Kunst, Europa i Un-Vollkomen. W 1994 roku prezentował swoje prace w Galerii Foksal. Główną cechą twórczości artysty jest przede wszystkim dokładność wykonania, a każdy z jego obrazów jest "skończony". Jego malarstwo oceniane jest jako "malarstwo prawdziwe" czyli takie, które oznacza: "klasyczną technikę, profesjonalne wykonanie, oraz liczne odwołania do tradycji". Autor w swoich pracach stosuje technikę perspektywy centralnej. Nie jest to jednak jedyna technika, jaką wykorzystuje. Maluje także płaskie, geometryczne znaki lub obrazy całkiem monochromatyczne. Wciąga też symbole, figury architektoniczne, linie i kolory, aby w efekcie stworzyć obraz doskonały.

Urodzony w 1946 roku w Łodzi. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Juliusza Studnickiego i Krystyny Łady-Studnickiej a kompozycję w pracowni Romana Owidzkiego. W latach 1981 - 2000 mieszkał w USA.
Pobyty rezydenckie: 1978/79 i 1982 - Amsterdam, na zaproszenie Stedelijk Museum; 1994 - Amsterdam, na zaproszenie de Pont Foundation; 1995/96 - Berlin, Künstlerhaus Bethanien.

Członkowie grupy: Marek Janiak, Adam Rzepecki, Andrzej Makary Wielogórski, Andrzej Świetlik

Stowarzyszenie Artystyczne "Łódź Kaliska"

BIOGRAFIE

Marek Janiak
– ur. w 1955 r. w Łodzi, architekt i fotograf, doktor habilitowany, wykłada fotografię i projektowanie wnętrz w Instytucie Architektury i Urbanistyki, Architektury Wnętrz Politechniki Łódzkiej, w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i WSHE. Od 1991 roku jest prezesem
Zarządu Fundacji Ulicy Piotrkowskiej.

Andrzej Kwietniewski
– ur. w 1949 r. w Łodzi, studiował biologię na Uniwersytecie Łódzkim, w latach 1996 – 2002 działał też w Fundacji Ulicy Piotrkowskiej. Od marca 2007 r. członek w stanie spoczynku.

Adam Rzepecki
– ur. w 1950 r. w Krakowie, studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Koneser wina. Wytrawny znawca kobiet.
Pracuje jako majster zmianowy w Zakładach Wodociągów w Krakowie.

Andrzej Świetlik
– ur. w 1952 r. Zawodowy fotograf. Od trzydziestu lat w Warszawie; przyjaciel wszystkich miejscowych artystów i artystek. W grupie Łódź Kaliska przez ostatnich 10 lat zajęty wyłącznie pracą koncepcyjną. W wolnych chwilach kończy kilka kartonowych modeli samolotów z czasów I Wojny Światowej.

Andrzej Wielogórski  (pseud. Makary)
– ur. 1952 r. w Łodzi. Prezes Stowarzyszenia Artystycznego Łódź Kaliska. Pracuje na Uniwersytecie Łódzkim od 1973 r. Członek ZPAF. W Łodzi Kaliskiej uważany za żywe dzieło sztuki. W wolnych chwilach zbiera huby leśne .

Urodził się w 1959 roku w Pabianicach. Należy do najciekawszych artystów pokolenia, które pojawiło się na krajowej scenie artystycznej w latach osiemdziesiątych (w okresie tym nie uczestniczył w oficjalnym obiegu artystycznym, działał m.in. alternatywnym kręgu łódzkiego strychu i „Kultury Zrzuty”, współpracował także z Zofią Kulik jako jej model), tworzy obiekty, instalacje, realizacje wideo, posługuje się fotografią, malarstwem, jest autorem działań multimedialnych. Przedstawione na początku lat dziewięćdziesiątych prace o charakterze kontemplacyjno-medytacyjnym – jak np. realizacja wideo „Perseweracja mistyczna” (pokazana m.in. na głośnej wystawie „Perseweracja mistyczna i róża” w 1992 r. w PGS w Sopocie) wywołały wokół jego twórczości spore zanteresowanie. Kolejne wystawy na których przedstawił takie realizacje jak „Urządzenia korekcyjne” (wystawa indywidualna w CSW w Warszawie), czy też model obozu koncentracyjnego zbudowany z klocków lego, przyniosły mu miano artysty kontrowersyjnego i międzynarodowy rozgłos. W 2004 w łódzkim Atlasie Sztuki,PGS Sopot, poznańskim Arsenale pokazał wystawę swoich prac wykorzystujących przekaz fotograficzny "Mistrzowie i pozytywy".

Do najgłośniejszych jego realizacji z tamtego okresu należą wstrząsające „Obrzędy intymne” i „Perseweracja mistyczna”, filmy dokumentujące opiekę nad umierającą babką. W 1987r. stworzył „Jak tresuje się dziewczynki”, zapis wideo narzucania i przyswajania wzorców zachowań, tytułowej „tresury”, ćwiczenia ról związanych z wizerunkiem płci. W latach 90-tych Libera projektował „Urządzenia korekcyjne”, zestawy do poprawiania wyobrażonych niedostatków ciała, tworzył również fikcyjne, przetworzone zabawki, „protezy dorosłości w świecie dziecka”(Ronduda), których zadaniem było „tresowanie”, poddawanie dzieci „procesowi socjalizacji”. Najsłynniejszą z serii owych ”zabawek” jest zestaw klocków „Lego. Obóz koncentracyjny” (1994). Libera zerwał w tym dziele z podniosłym tonem w opowiadaniu o Holocauście, skoncentrował się na zagadnieniach związanych z pamięcią wizualną. Ukazał niemożność zbliżenia się do prawdy historycznej, która ulega zafałszowaniom niezależnie od budulca/języka, w jakim stworzony został zapis. Obóz koncentracyjny wykonany z powszechnie dostępnych klocków dla dzieci jest równie niedoskonałym świadectwem o Holocauście jak kino, literatura, czy malarstwo. Libera stawia w swojej twórczości pytanie: czy Holocaust i Druga Wojna są traumą, żałobą, którą należy oswoić i przepracować? Pytanie szczególnie aktualne w dobie przewartościowań i reinterpretacji (Shoah wkracza do komedii filmowych, humorystycznych kreskówek, od lat obecne jest w komiksach fantastycznych i grach komputerowych). Próbą odpowiedzi jest cykl fotografii „Pozytywy” (lata 2002 – 2003) oraz książka „Co robi łączniczka” (stworzona wspólnie z prozaikiem Darkiem Foksem w roku 2005). Libera wskazuje na to, że trauma została już przepracowana, a proces ten jest nadzwyczaj krótki, co więcej – skraca się w miarę rozwoju kultury multimedialnej w dobie przesytu obrazem.

Urodzony we Wrocławiu rzeźbiarz, autor instalacji i filmów. W latach 1994-95 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, a następnie od 1995 roku na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Pracę dyplomową z rzeźby obronił w 2000 roku w pracowni prof. Leona Podsiadłego. Swoje prace pokazywał na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.

Był nominowany do konkursu Spojrzenia - Nagroda Fundacji Deutsche Bank (2009) oraz Paszportów Polityki (2013). Pracuje w Berlinie i we Wrocławiu.

Jest absolwentem Wydziału Malarstwa i Filmu Animowanego Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1997 roku. Artysta wizualny, teoretyk. Twórca filmów animowanych oraz interdyscyplinarnych projektów wideo. Autor zbioru esejów. Pracuje na stanowisku adiunkta w Instytucie Sztuk Pięknych UMCS w Lublinie.