Zbigniew Nowosadzki - Galeria SD Wilanów

Pretekstem do wystawy stał się jubileusz pięćdziesięciolecia artysty. Mimo tak szacownego powodu, ekspozycja nie miała charakteru retrospektywnego, a przeciwnie, prezentowała najnowsze prace Zbigniewa Nowosadzkiego. Na ich przykładzie widać, że artysta z jednej strony mając jasno rozpoznawalny styl i utrzymując w nim kreowane przedstawienia, wyrusza jednak w nowe rejony tematyczne. Wiodącym motywem malarstwa Nowosadzkiego zawsze była kobieta. Obecnie autor, nie rezygnując z fascynacji kobiecością, wiele miejsca poświęca w malarstwie także naturze, przede wszystkim pejzażowi. 

Twórczość Nowosadzkiego porusza się na granicy pomiędzy realizmem a abstrakcją. Jego kreacje często są aluzyjne. Malarska struktura płócien artysty budowana jest poprzez kolor i jego bardzo typowe dla twórczości Nowosadzkiego, zestrojenia. Szukając, co prawda dalekich, inspiracji dla tego malarstwa, wskazać można na sztukę Japonii, przede wszystkim w zakresie koloru. Pokrewieństwo znaleźć można także u malarzy, których Japonia, podobnie jak Nowosadzkiego, fascynowała: u Pankiewicza, Weissa, Whistlera.

Nowe prace artysty ukonkretniają kobietę. Staję się ona coraz bardziej cielesna. Nie jest już tylko "pionową sugestią", odchodzącym w dal marzeniem. Stajemy z nią twarzą w twarz. W takim ujęciu poznajemy też nową stronę osobowości Nowosadzkiego, umiejętnie sugerującego erotyczny aspekt cielesności. W przeciwieństwie do obrazów z modelką w centrum zainteresowania, kiedy głównym tematem staje się krajobraz, autor pozostawia nas w niedopowiedzeniu. W naturze poszukuje zapisu kompozycyjnego, zestawienia brył i kolorów, które upraszcza i sprowadza do gry geometryzujących plam. Krajobraz maluje w dwóch gatunkach, a różnica między nimi wiąże się ze sposobem traktowania koloru. Niektóre pejzaże Nowosadzkiego są "wieczorne" - w przygaszonej gamie barw, nostalgicznym, jakby osnutym mgłą kolorycie, lekko podbijanym czysta czernią. Te wolę. Inne są słoneczne - soczyste i świeże, zwłaszcza poprzez intensywną zieleń, która w zestawieniu z czerwienią i bielą, intensywnie działa na widza.

Wernisaż wystawy, mimo zagrożenia niesprzyjającą pogodą, nawet jak na Galerie SD był bardzo tłumny. Deszcz na szczęście nie spadł, dzięki czemu kulminacyjny punkt wieczoru, okraszony przemówieniami Marii Dziopak, Elżbiety Sawczuki i samego jubilata, udało się zrealizować w otaczającym budynek galerii ogrodzie. W części prywatnej wieczoru dominowały kwiaty i wino.