Ewa Ciechanowska - Topografia relacji. Czasobrazy
Wernisaż: 2010-12-10 18:00:00
Galeria FF prezentuje projekt Ewy Ciechanowskiej, w którym artystka pokazuje dwie rzeczywistości równocześnie – zaprezentowane prace są zarazem dokumentem i tworzeniem indywidualnych światów.
Obrazy te są jednocześnie autorską, subiektywną kreacją i obiektywnym dokumentalnym odzwierciedleniem rzeczywistości. Ale jakiej rzeczywistości? Istnieje rzeczywistość miejsca, ale obecność autorki rozłożona w czasie zmieniła tę rzeczywistość. Obraz nie jest już dowodem na istnienie tego miejsca. Czasobraz tworzy nowy kontekst. Grzegorz Przyborek, autor tekstu do katalogu z wystawy, tak pisze o tych pracach: „Czas w fotografii można pokazać na dwa sposoby: czas zatrzymany i czas multiplikowany, np. ukazany poprzez wielość obrazów zestawionych w sekwencje. W jednym, jak i drugim przypadku dotykamy zawsze obrazów gotowych, prezentowanych w przestrzeni galerii, w formie obiektów lub projekcji. Widz musi odnieść się do nich, przyjąć je i ewentualnie zrozumieć. W większości tych przypadków widz zaczyna utożsamiać się z tymi obrazami, inaczej mówiąc, zostaje wchłonięty przez te obrazy. Co się jednak dzieje, kiedy obraz jest mało oczywisty i mało konkretny? Nie ukazuje szczegółów np. pierwszych i drugich planów? Co się dzieje, kiedy fotografia nie nawiązuje do konkretnych wspomnień, nawet tych uniwersalnych dla nas wszystkich? Co się dzieje, kiedy patrząc na fotografię, nasza percepcja nie odbiera obrazów gotowych i na swój sposób łatwych? Na te pytania w bardzo oryginalny sposób próbuje odpowiedzieć Ewa Ciechanowska w prezentowanych pracach w Galerii FF. Co wyróżnia jej propozycje od wielu innych? Moim zdaniem, jej fotografie są nie tylko rozwiązaniem problemu czysto estetycznego czy ukazaniem nowatorskiego sposobu widzenia. Jej fotografie są częścią całego otwartego procesu twórczego, niezamkniętego w ramach ‘od-do’. […] Ewa Ciechanowska nie ‘łapie’ punktów czasu w pułapkę czarnej skrzynki, w klatkę dla obrazów tak, jak to czyni większość fotografów. Rzeczywistość ‘płynnie wchodzi’ w fotografie Ciechanowskiej, zmienia jakby tylko tory swojego dalszego niekończącego się biegu trwania. Nie ma zatrzymania, bezruchu i statyki. Nawet nie kończy się w samym gotowym dziele. Dalszy bieg odbywa się już w umyśle widza-odbiorcy tych obrazów.”
____________
Z definicji „topografia” to konfiguracja powierzchni uwzględniająca jej kształt oraz obecność i wzajemne położenie obiektów i punktów charakterystycznych. Relacja natomiast - w sensie matematycznym – to dowolny podzbiór iloczynu kartezjańskiego zbiorów. Intuicyjnie, oznacza pewien związek pomiędzy elementami tych zbiorów. To związek pomiędzy mną, rzeczywistością, narzędziem i czasem, zarówno tym obiektywnym jak i subiektywnym oraz odbiorcą.
Obserwuję rzeczywistość – jej charakter i kształt oraz swoją relację z nią, wybieram algorytm postępowania, który podąża za moim doświadczaniem tej przestrzeni – jej percepcją. Ta, jako proces poznawczy przebiega dwupoziomowo. Na poziomie sensorycznym ma charakter automatyczny i dokonywany jest przez narządy zmysłowe, na kolejnym poziomie nadajemy spostrzeżeniu pogłębione znaczenie. Układam narzędziu zadanie, będące wynikiem zarówno analizy jak i intuicji – tak jakbym programowała swój nowy zmysł - i konfrontuję z nim rzeczywistość. Następnie zbieram zapis jakiego on dokonał - pamięć narzędzia - i buduję obraz odzwierciedlający tę wzajemną relację.
Rzeczywistość nie jest nam dana – jest tworzona. Kształtuje ją sposób w jaki ją postrzegamy oraz tworzone przez nas jej obrazy. Obraz otwiera się na doświadczenie odbiorcy i z nim idzie dalej, poprzez moje doświadczenie, poza nie, poza dokumentację. Topografia relacji ma tę zależność wydobyć.
Powrót
Obrazy te są jednocześnie autorską, subiektywną kreacją i obiektywnym dokumentalnym odzwierciedleniem rzeczywistości. Ale jakiej rzeczywistości? Istnieje rzeczywistość miejsca, ale obecność autorki rozłożona w czasie zmieniła tę rzeczywistość. Obraz nie jest już dowodem na istnienie tego miejsca. Czasobraz tworzy nowy kontekst. Grzegorz Przyborek, autor tekstu do katalogu z wystawy, tak pisze o tych pracach: „Czas w fotografii można pokazać na dwa sposoby: czas zatrzymany i czas multiplikowany, np. ukazany poprzez wielość obrazów zestawionych w sekwencje. W jednym, jak i drugim przypadku dotykamy zawsze obrazów gotowych, prezentowanych w przestrzeni galerii, w formie obiektów lub projekcji. Widz musi odnieść się do nich, przyjąć je i ewentualnie zrozumieć. W większości tych przypadków widz zaczyna utożsamiać się z tymi obrazami, inaczej mówiąc, zostaje wchłonięty przez te obrazy. Co się jednak dzieje, kiedy obraz jest mało oczywisty i mało konkretny? Nie ukazuje szczegółów np. pierwszych i drugich planów? Co się dzieje, kiedy fotografia nie nawiązuje do konkretnych wspomnień, nawet tych uniwersalnych dla nas wszystkich? Co się dzieje, kiedy patrząc na fotografię, nasza percepcja nie odbiera obrazów gotowych i na swój sposób łatwych? Na te pytania w bardzo oryginalny sposób próbuje odpowiedzieć Ewa Ciechanowska w prezentowanych pracach w Galerii FF. Co wyróżnia jej propozycje od wielu innych? Moim zdaniem, jej fotografie są nie tylko rozwiązaniem problemu czysto estetycznego czy ukazaniem nowatorskiego sposobu widzenia. Jej fotografie są częścią całego otwartego procesu twórczego, niezamkniętego w ramach ‘od-do’. […] Ewa Ciechanowska nie ‘łapie’ punktów czasu w pułapkę czarnej skrzynki, w klatkę dla obrazów tak, jak to czyni większość fotografów. Rzeczywistość ‘płynnie wchodzi’ w fotografie Ciechanowskiej, zmienia jakby tylko tory swojego dalszego niekończącego się biegu trwania. Nie ma zatrzymania, bezruchu i statyki. Nawet nie kończy się w samym gotowym dziele. Dalszy bieg odbywa się już w umyśle widza-odbiorcy tych obrazów.”
____________
Z definicji „topografia” to konfiguracja powierzchni uwzględniająca jej kształt oraz obecność i wzajemne położenie obiektów i punktów charakterystycznych. Relacja natomiast - w sensie matematycznym – to dowolny podzbiór iloczynu kartezjańskiego zbiorów. Intuicyjnie, oznacza pewien związek pomiędzy elementami tych zbiorów. To związek pomiędzy mną, rzeczywistością, narzędziem i czasem, zarówno tym obiektywnym jak i subiektywnym oraz odbiorcą.
Obserwuję rzeczywistość – jej charakter i kształt oraz swoją relację z nią, wybieram algorytm postępowania, który podąża za moim doświadczaniem tej przestrzeni – jej percepcją. Ta, jako proces poznawczy przebiega dwupoziomowo. Na poziomie sensorycznym ma charakter automatyczny i dokonywany jest przez narządy zmysłowe, na kolejnym poziomie nadajemy spostrzeżeniu pogłębione znaczenie. Układam narzędziu zadanie, będące wynikiem zarówno analizy jak i intuicji – tak jakbym programowała swój nowy zmysł - i konfrontuję z nim rzeczywistość. Następnie zbieram zapis jakiego on dokonał - pamięć narzędzia - i buduję obraz odzwierciedlający tę wzajemną relację.
Rzeczywistość nie jest nam dana – jest tworzona. Kształtuje ją sposób w jaki ją postrzegamy oraz tworzone przez nas jej obrazy. Obraz otwiera się na doświadczenie odbiorcy i z nim idzie dalej, poprzez moje doświadczenie, poza nie, poza dokumentację. Topografia relacji ma tę zależność wydobyć.
Ewa Ciechanowska
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
