Tomás Džadoň - Deadline
Tytuł wystawy - Deadline - to słowo z języka „projektowego”. Jest ono na stałe obecne w słowniku artystów, którzy często pracują na podstawie grantów i stypendiów, przy czym związane z nimi procedury aplikacyjne są zazwyczaj długie i pracochłonne.
Odnosząc się do swojego własnego uwikłania w tego typu biurokratyczne, dyscyplinujące procedury Tomas Džadoňa jako bazę do tej wystawy wykorzystał jedną stronę z przygotowywanego niedawno formularza. Przedmiotem jego dociekań stała się struktura wizualna formularza, która jest odzwierciedleniem określonej struktury logicznej – powtarzających się sekwencji pytanie-odpowiedź, zakładany cel-przewidywany efekt. Prowadzić ma to do pragmatycznego umocowania przedsięwzięć kulturalnych.
Uniwersalna struktura formularza, oddzielona od indywidualnej w każdym przypadku treści przywołuje skojarzenia wizualne z wieloma różnymi konstrukcjami – schemat podziału formularza na pola kojarzy się np. z planem układu budynków w obozie koncentracyjnym. W trakcie pracy nad projektem pojawiły się też skojarzenia z konstrukcją drzwi obrotowych i innymi przestrzennymi rozwiązaniami, które dyscyplinują, porządkując ruch i wymuszając jednoznaczną interpretację przestrzeni.
Wystawa Tomasa to pewien model logiczno-przestrzenny, który zawiera antropologiczne pytanie o tekst kultury jakim jest formularz, ale też o to, czy analogie wizualne/konstrukcyjne, które zachodzą w otaczającej nas przestrzeni niosą ze sobą analogie między strukturami znaczeniowymi.
Kiedy „zdejmie się” kratkę podziału pól z formularza i zmaterializuje to powstaje mała kratka, taka jak wentylacyjna, jeśli zmieni się skalę – powstaje krata - jak w więzieniu, ale też jak w sklepie. Czy analogia jest przypadkowa, czy ma znaczenie, czy mówi coś o mechanizmach dyscyplinowania społeczeństwa? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, ale na pewno warto je stawiać.
Powrót
Odnosząc się do swojego własnego uwikłania w tego typu biurokratyczne, dyscyplinujące procedury Tomas Džadoňa jako bazę do tej wystawy wykorzystał jedną stronę z przygotowywanego niedawno formularza. Przedmiotem jego dociekań stała się struktura wizualna formularza, która jest odzwierciedleniem określonej struktury logicznej – powtarzających się sekwencji pytanie-odpowiedź, zakładany cel-przewidywany efekt. Prowadzić ma to do pragmatycznego umocowania przedsięwzięć kulturalnych.
Uniwersalna struktura formularza, oddzielona od indywidualnej w każdym przypadku treści przywołuje skojarzenia wizualne z wieloma różnymi konstrukcjami – schemat podziału formularza na pola kojarzy się np. z planem układu budynków w obozie koncentracyjnym. W trakcie pracy nad projektem pojawiły się też skojarzenia z konstrukcją drzwi obrotowych i innymi przestrzennymi rozwiązaniami, które dyscyplinują, porządkując ruch i wymuszając jednoznaczną interpretację przestrzeni.
Wystawa Tomasa to pewien model logiczno-przestrzenny, który zawiera antropologiczne pytanie o tekst kultury jakim jest formularz, ale też o to, czy analogie wizualne/konstrukcyjne, które zachodzą w otaczającej nas przestrzeni niosą ze sobą analogie między strukturami znaczeniowymi.
Kiedy „zdejmie się” kratkę podziału pól z formularza i zmaterializuje to powstaje mała kratka, taka jak wentylacyjna, jeśli zmieni się skalę – powstaje krata - jak w więzieniu, ale też jak w sklepie. Czy analogia jest przypadkowa, czy ma znaczenie, czy mówi coś o mechanizmach dyscyplinowania społeczeństwa? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, ale na pewno warto je stawiać.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
