Waldemar Jama - Fotografie i...
Wernisaż: 2011-03-12 18:00:00
Galeria FF prezentuje najnowszy projekt Waldemara Jamy, autora który należy do najbardziej świadomych artystów polskich tworzących w aspekcie różnorodnej fotografii.
Interesujące jest, że nie jest związany ani z postawą dokumentalną, ani z inscenizacją, we wszystkich technikach stosując własną zasadę, służącą mu do poszerzania swej świadomości artystycznej, która od lat podważa lub rozszerza pole interpretacyjne sztuki najnowszej. Od lat 60. twórczość Waldemara Jamy ewaluowała w różnych kierunkach. Interesował się zarówno fotografią czystą (pure), jak również metaforyczną, a później medialną, badającą relację znaku pochodzącego z natury, a następnie stającego się systemem w twórczości neoawangardowej (np. cykl Zapis z 1981). […] nigdy nie posiadał swego mistrza czy wzorca artystycznego. Posługiwał się „pasożytniczym” (określenie artysty) nastawieniem do doświadczeń neoawangardy, która w latach 70. i 80. zdominowała życie fotograficzne w Polsce. Dla Jamy stwarzała ona bardzo wieloraki materiał do jego dalszych operacji plastycznych, ponieważ łączy on w sobie postawę fotografa i przede wszystkim plastyka, którego celem jest obraz o charakterze malarskim, czasem plakatowym (np. cykl Puszka Pandory). W XXI wieku nastąpił jej dalszy rozwój, ale jednocześnie osiągnęła ona nowe stadium o znaczeniu krytyczno-wizualnym.
Waldemar Jama (ur. 1942 w Praszce) – polski fotograf, autor wielu wystaw indywidualnych, uczestnik prestiżowych wystaw zbiorowych w kraju i za granicą; twórca plakatów. Absolwent poznańskiej ASP. Fotografią zajmuje się od początku lat 60. W twórczości wykorzystuje do eksperymentów i przetworzeń dawną fotografię, negatywy. Inspiracją jest dla niego także awangarda, z której doświadczeń stara się korzystać i którą komentuje, niekiedy ironicznie. Wypowiada się zarówno w stylu dokumentalnym (Fantomy), jak i inscenizacyjnym (cykle: Auschwitz, Wizerunki). W latach 60. był zrzeszony w Katowickim Towarzystwie Fotograficznym. Od 1973 należy do ZPAF. Mieszka i pracuje w Katowicach, tam też prowadzi zajęcia z zakresu fotografii na Akademii Sztuk Pięknych. Jest także wykładowcą w gdańskiej ASP. W 2009 roku został odznaczony srebrnym medalem Gloria Artis.
Prace w zbiorach publicznych: Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Historii Katowic, Musée de l’Elysée w Lozannie, Stadtmuseum Esslingen.
Powrót
Interesujące jest, że nie jest związany ani z postawą dokumentalną, ani z inscenizacją, we wszystkich technikach stosując własną zasadę, służącą mu do poszerzania swej świadomości artystycznej, która od lat podważa lub rozszerza pole interpretacyjne sztuki najnowszej. Od lat 60. twórczość Waldemara Jamy ewaluowała w różnych kierunkach. Interesował się zarówno fotografią czystą (pure), jak również metaforyczną, a później medialną, badającą relację znaku pochodzącego z natury, a następnie stającego się systemem w twórczości neoawangardowej (np. cykl Zapis z 1981). […] nigdy nie posiadał swego mistrza czy wzorca artystycznego. Posługiwał się „pasożytniczym” (określenie artysty) nastawieniem do doświadczeń neoawangardy, która w latach 70. i 80. zdominowała życie fotograficzne w Polsce. Dla Jamy stwarzała ona bardzo wieloraki materiał do jego dalszych operacji plastycznych, ponieważ łączy on w sobie postawę fotografa i przede wszystkim plastyka, którego celem jest obraz o charakterze malarskim, czasem plakatowym (np. cykl Puszka Pandory). W XXI wieku nastąpił jej dalszy rozwój, ale jednocześnie osiągnęła ona nowe stadium o znaczeniu krytyczno-wizualnym.
Waldemar Jama (ur. 1942 w Praszce) – polski fotograf, autor wielu wystaw indywidualnych, uczestnik prestiżowych wystaw zbiorowych w kraju i za granicą; twórca plakatów. Absolwent poznańskiej ASP. Fotografią zajmuje się od początku lat 60. W twórczości wykorzystuje do eksperymentów i przetworzeń dawną fotografię, negatywy. Inspiracją jest dla niego także awangarda, z której doświadczeń stara się korzystać i którą komentuje, niekiedy ironicznie. Wypowiada się zarówno w stylu dokumentalnym (Fantomy), jak i inscenizacyjnym (cykle: Auschwitz, Wizerunki). W latach 60. był zrzeszony w Katowickim Towarzystwie Fotograficznym. Od 1973 należy do ZPAF. Mieszka i pracuje w Katowicach, tam też prowadzi zajęcia z zakresu fotografii na Akademii Sztuk Pięknych. Jest także wykładowcą w gdańskiej ASP. W 2009 roku został odznaczony srebrnym medalem Gloria Artis.
Prace w zbiorach publicznych: Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Historii Katowic, Musée de l’Elysée w Lozannie, Stadtmuseum Esslingen.
Fotorelacja
Galeria prac
Powrót
